Φωνή Κυρίου
Αριθ. Φύλλου 15 (3019)

Με τη σημερινή αποστολική περικοπή ο Παύλος απευθύνεται κατά πρώτον στους Εβραίους, που έχουν την παράδοση του μωσαϊκού Νόμου εντυπωμένη στις συνειδήσεις τους, και αντιπαραβάλλει  «το αίμα ταύρων και τράγων και σποδόν δαμάλεως»  με το άγιο αίμα του Χριστού «το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».  Και το πράττει, βεβαίως, για να καταδείξει την ύψιστη και ανυπέρβλητη και ζωογόνο αξία του αγίου αίματος του Χριστού ως εξιλεωτικού για τη σωτηρία του κόσμου.

Είναι σε όλους μας οικεία η κατ’ Ανατολάς απεικόνιση της σκηνής της Σταυρώσεως του Χριστού, όπου ο Χριστός κρεμάται επί του Σταυρού, ο δε Σταυρός είναι πεπηγμένος επί του Γολγοθά, του άλλως λεγομένου Κρανίου τόπου. Ενθυμούμαστε, βεβαίως, ότι στη βάση του υψώματος αυτού εικονίζεται κρανίο ανθρώπου, κατά παράδοσιν του Αδάμ, που συμβολίζει όλον τον παλαιό άνθρωπο, το πεπτωκός και εξορισθέν ανθρώπινο γένος.  Ο αγιογράφος λοιπόν κατά παράδοσιν ιστορεί με το χρωστήρα του το άγιο αίμα από τις πληγές του Ιησού να ρέει επί της βάσεως του Σταυρού και συνεχίζοντας να φτάνει ως τα έγκατα του υψώματος και να καταλήγει επί του κρανίου του Αδάμ λούοντάς το συμβολικά, καθαρτικά, καθαγιαστικά.  Ο Χριστός επομένως ως νέος Αδάμ κατά τη θεολογία της Εκκλησίας μας χορηγεί στον παλαιό Αδάμ τη λύτρωση που επί αιώνες ανέμενε σύμφωνα με την επαγγελία του Πατρός.

Η εξάρτησή μας από το άγιο σώμα και αίμα του

Δεν υπάρχει στην Εκκλησία, κατά το λόγο του νέου Θεολόγου αγίου Συμεών, τίποτε το άγιο πλην του αγίου σώματος και του αγίου αίματος του Χριστού·  οι άγιοι είναι άγιοι εξ αιτίας του αγίου σώματος και αίματος του Χριστού διά της τελείας κοινωνίας μαζί του.  Η ζωή τους είναι πρώτα του Χριστού και κατόπιν δική τους· η βούληση και η διάθεσή τους είναι πρώτα του Χριστού και κατόπιν δική τους. Γι’ αυτούς το εγώ προσφέρεται με χαρά στον Χριστό που γεμίζει όλη τους την ύπαρξη. Εμείς,  επομένως, ως κλητοί πολίτες της Βασιλείας του Θεού έχουμε το πολίτευμά μας στον ουρανό, είμαστε πάροικοι σε τούτο τον κόσμο, προσδοκούμε τον επαναπατρισμό μας και όλα αυτά μπορούμε να τα ελπίζουμε εξ αιτίας του αγίου σώματος και αίματος του Χριστού. Σε κάθε θεία Λειτουργία ζούμε και βιώνουμε εν τόπω και χρόνω τη θυσία του Χριστού και προγευόμαστε τα αγαθά της Βασιλείας. Μέσα στο άγιο Ποτήριο ο ίδιος ο Χριστός σωματικώς παρών, η Θεοτόκος, τα τάγματα των αγίων Αγγέλων, ο τίμιος Πρόδρομος, ο χορός των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Μαρτύρων, των Οσίων, οι ψυχές ζώντων και κεκοιμημένων κολυμπούν μέσα στο άγιο αίμα του Χριστού «εν τελεία τε και αγία κοινωνία προσώπων».  Ο λειτουργός αφού μεταλάβει ρίπτει τις μερίδες των προσώπων που έχει μνημονεύσει από το άγιο Δισκάριο στο άγιο Ποτήριο και επεύχεται μυστικώς λέγοντας· «απόπλυνον, Κύριε, τα ανομήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω αίματί σου το αγίω».

Αιώνιο σύμβολο θυσίας το αίμα του Χριστού, αδελφοί μου, «το υπέρ υμών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών». Η ροή του είναι ένα συνεχές άπλωμα της αγκαλιάς του ίδιου του Χριστού, ένα ανεξαίρετο άνοιγμα προς τους αμαρτωλούς κάθε εποχής να έλθουν κοντά του, μια μόνιμη υπόμνηση προς τους κοπιώντας και πεφορτισμένους για την ανάπαυση που εκείνος θυσιαζόμενος προσφέρει χέοντας το αίμα του ως «λύτρον αντί πολλών». Ιδιαιτέρως σήμερα, σε μια εποχή που ο ατομισμός και η φιλαυτία προβάλλονται ως βασικοί κανόνες επιβίωσης και κοσμικής προόδου, το άγιο αίμα του Χριστού παραμένει διαρκές σημείο ανιδιοτελούς και αγαπητικής προσφοράς, αέναη και άμεση, κατανοητή από όλες τις γλώσσες και τις διαλέκτους νοηματοδότηση της αγάπης η οποία χωρίς το θυσιαστικό πνεύμα κενώνεται από τον ίδιο της τον εαυτό και αυτοκαταργείται. Δεικνύει αδιαμφισβήτητα μέσα στην ιστορία ότι ο φτωχός άνθρωπος, όσο πλούσιος κι αν παινεύεται ότι έγινε, παραμένει πάντοτε πένης και ρακένδυτος, έκθετος στις επιθέσεις του εχθρού, στην καταιγίδα των παθών, χωρίς εξάρτηση από τον Χριστό. Είθε λοιπόν όλοι στην πορεία προς το Πάσχα και την Ανάσταση να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη για συνάντηση με τον Χριστό και να σπεύσουμε «εις υπάντησιν αυτού».

Αρχιμ. Α. Α.