αναρτήθηκε στις 16 Ιουλ 2019, 1:38 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 16 Ιουλ 2019, 1:38 π.μ.
]
 Άθως «Το Άγιον Όρος». Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Βασίλη Μάρου, ο οποίος υπήρξε ο πρωτεργάτης του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα.
Σκηνοθέτης, παραγωγός, διευθυντής φωτογραφίας, και ο τελευταίος των
ντοκιμενταριστών. Η επαγγελματική πορεία του Βασίλη Μάρου περιέχει πάνω
απο 40 ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία δεν προβλήθηκαν ποτέ στη χώρα
μας, όπως το «Πάσχα στο Άγιο Όρος», «O κόσμος των εικόνων», «Τραγωδία
του Αιγαίου», «H μάχη για την Ακρόπολη» ενώ ο Μάρος είχε κερδίσει 53
βραβεία.
O Βασίλης Μάρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Αρχικά σπούδασε
φωτογραφία στο Μόναχο και στη συνέχεια διεύθυνση φωτογραφίας στη Ρώμη.
Αργότερα, παρακολούθησε σεμινάρια τηλεόρασης στο Μιλάνο και κατόπιν στο
Λονδίνο (BBC). Στα 50 χρόνια της περιπετειώδους κινηματογραφικής του
διαδρομής, κατέγραψε ιστορικά γεγονότα, συνεργάστηκε με τις
κινηματογραφικές εταιρίες ΝΒC και 20th Century Fox και εργάστηκε ως
οπερατέρ σε μεγάλες αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές που
γυρίστηκαν στην Ελλάδα («Το παιδί και το δελφίνι», «Τα κανόνια του
Ναβαρόνε», «Συνέβη στην Αθήνα», «Ο Λέων της Σπάρτης») και της πρώτης
έγχρωμης ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1955).
Παραγωγή, Φωτογραφία, Σκηνοθεσία: Βασίλης Μάρος
Αφήγηση: Δημήτρης Μυράτ
Κείμενα: Θεόφιλος Φραγκόπουλος, Κούρτ Χόφμαν
1965
|
αναρτήθηκε στις 16 Ιουλ 2019, 1:32 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 16 Ιουλ 2019, 1:32 π.μ.
]
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:
Πολλοί μπαίνουν στην εκκλησία, λένε διάφορες προσευχές και βγαίνουν.
Βγαίνουν, χωρίς να γνωρίζουν τι είπαν. Τα χείλη τους κινούνται, αλλά τ’
αυτιά τους δεν ακούνε. Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός;
“Γονάτισα”, λες. Γονάτισες, αλλά, ενώ το σώμα σου ήταν μέσα, ο νους
σου πετούσε έξω. Με το στόμα έλεγες την προσευχή και με τη σκέψη
λογάριαζες τόκους, έκανες συμβόλαια, πουλούσες εμπορεύματα, αγόραζες
κτήματα, συναντούσες τους φίλους σου. Γιατί ο διάβολος, που είναι
πονηρός και γνωρίζει ότι στον καιρό της προσευχής μεγάλα πράγματα
κατορθώνουμε, τότε ακριβώς έρχεται και σπέρνει λογισμούς μέσα μας.
Να, πολλές φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν
συλλογιζόμαστε· πάμε στην εκκλησία για να προσευχηθούμε, και τότε χίλιες
σκέψεις περνούν από το νου μας.Έτσι χάνουμε τους καρπούς της προσευχής,
φεύγοντας από το ναό με άδεια χέρια. Το ίδιο, βέβαια, γίνεται και όταν
προσευχόμαστε στο σπίτι μας ή οπουδήποτε αλλού.
Κάθε φορά, λοιπόν, που, καθώς προσευχόμαστε, συνειδητοποιούμε ότι ο
νους μας έχει φύγει από το Θεό κι έχει στραφεί σε βιοτικά πράγματα, ας
τον φέρνουμε πίσω, αναγκάζοντάς τον να μένει σταθερά και προσεκτικά
προσκολλημένος στα νοήματα της προσευχής. Ας επαναλαμβάνουμε, μάλιστα,
την προσευχή από την αρχή.
|
αναρτήθηκε στις 15 Ιουλ 2019, 2:07 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 15 Ιουλ 2019, 2:42 π.μ.
]
«Όπως μάς λέγει, ο θείος Ιωάννης της Κλίμακος, Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους.
Αυτό το όνομα έχει πολλή δύναμη.
Απο τα παλαιότερα χρόνια και ιδιαίτερα στις ημέρες μας
– επειδή οι άνθρωποι έχουμε συνήθως θολωμένο νου
και δεν μπορούμε να συγκρατούμε πολλά λόγια –
αυτή η προσευχή είναι στα μέτρα όλων.
Μάς την έχει δώσει ο Θεός
σαν ένα μεγάλο δώρο,
να μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε».
ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ – ΕΦΑΡΜΟΓΗ «ΒΗΜΑΤΑΡΙΣΣΑ» |
αναρτήθηκε στις 13 Ιουλ 2019, 12:43 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 13 Ιουλ 2019, 12:43 μ.μ.
]
Του Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης Χρυσοστόμου Γ'
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία
ἑορτάζει καὶ τιμᾶ μία μεγάλη προσωπικότητα, ἕνα ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἐκκλησιαστικοὺς
ἄνδρες καὶ Διδασκάλους τοῦ Γένους, τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.
Εἶναι ὁ ὅσιος
τῶν χρόνων τῆς δεινῆς τουρκοκρατίας ποὺ στερέωσε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἐξύψωσε
τὸ φρόνημα τοῦ ὑποδούλου τότε ἔθνους. Στὸ πρόσωπό του συνδυάστηκαν σπουδαιότατα
νοητικὰ χαρίσματα, βαθυτάτη θεολογικὴ σοφία καὶ πλούσια χριστιανικὴ
βιοτή.
Ὁ ἅγιος, κατὰ
κόσμον Νικόλαος Καλιβούρτζης, γεννήθηκε στὴν ὡραία νῆσο Νάξο, ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς
γονεῖς Ἀντώνιο καὶ Ἀναστασία καὶ ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Τὰ ἐγκύκλια
γράμματα τὰ ἔμαθε στὴ Σχολὴ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου, στὴ γενέτειρά του, κοντὰ στὸ
διακεκριμένο διδάσκαλο τοῦ Γένους ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο, ἀδελφὸ τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ
τοῦ Αἰτωλοῦ.
Ἐκεῖ συμμαθήτευσε
μὲ τοὺς μετέπειτα Πατριάρχες Κων/πόλεως Νεόφυτο Ζ’ καὶ Γρηγόριο Ε’. Τὶς γνώσεις
του τὶς συμπλήρωσε στὴν περίφημη Εὐαγγελικὴ Σχολὴ τῆς Σμύρνης ὅπου φοίτησε μία
πενταετία, ἔχοντας διευθυντὴ τῆς περιωνύμου ἐκείνης Σχολῆς, τὸν λόγιο ἄνδρα Ἱερόθεο
Βουλισμᾶ, τὸν Ἰθακήσιο.
Ἐκεῖ ἔλαβε
πράγματι πολύπλευρη ἐκπαίδευση, ἡ ὁποία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεολογικὴ ἐπιστήμη
περιελάμβανε καὶ γνώσεις φιλοσοφικές, ἰατρικές, οἰκονομικές, γεωπονικές, ἀστρονομικὲς
μαθαίνοντας ἀκόμη καὶ ξένες γλῶσσες. Τοῦ ἔγινε πρόταση μάλιστα νὰ ἀναλάβει τὴν
διεύθυνση τῆς Σχολῆς, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνήθηκε ἔχοντας κατὰ νοῦ ἄλλα ἀνώτερα ἰδανικά.
Ἀργότερα ἀνεχώρησε
γιὰ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἐγκατεστάθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου, ὅπου ἐκάρη μοναχὸς
καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόδημος.
Ὡς μοναχός,
διεκρίθη γιὰ τοὺς πνευματικούς του ἀγῶνες καὶ τὴν πνευματικότητά του, γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ
ἀφιέρωσή του στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸν ἡ ἀφιέρωση δὲν ἦταν ἄρνηση ζωῆς. Ἦταν πράγματι,
ἕνας ἄλλος τρόπος ζωῆς, «ζωῆς ἐν Κυρίῳ», ὡς γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στὶς Ἐπιστολές
του. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὡς μοναχὸς εἶχε πάντοτε ἄγρυπνη τὴν καρδία του, καὶ
μέριμνά του πῶς δηλαδὴ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Χριστόν.
Ἦταν μία μαρτυρία
τῆς «καινῆς κτίσεως», ὡς ἄλλη γρηγοροῦσα προφητικὴ συνείδηση ζῶντας τὸ ἀδιάκοπο
παρὼν τοῦ Θεοῦ στὴν καθημερινὴ βιοτή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔβλεπε καὶ τὰ συμβαίνοντα στὸ
περίγυρό του, δὲν ἀδιαφοροῦσε ἀλλὰ μελετοῦσε τὰ θέματα, προσευχόταν γι᾿ αὐτά,
καὶ λάμβανε θέση στηριζόμενος πάντοτε στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση.
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα
θέματα ποὺ ἀπησχόλησαν στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν Ὅσιο Νικόδημο ἦταν καὶ τὸ περίφημο
«Κολλυβαδικό», ὡς ἀπεκλήθη θέμα, ὅπου καὶ πρωτοστάτησε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους δύο
μεγάλους πατέρες, τοὺς ἁγίους Μακάριο Κορίνθου καὶ Ἀθανάσιο Πάριο.
Δηλαδή, μετὰ τὸ «Ἡσυχαστικὸ»
ζήτημα τοῦ 14ου αἰώνα, τὸ σπουδαιότερο πνευματικὸ κίνημα στὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία
καὶ στὸν εὑρύτερο ἑλλαδικὸ χῶρο ἦταν τὸ λεγόμενο «Κολλυβαδικὸ κίνημα», κυρίως τὸν
18ο αἰώνα.
Τὸ κίνημα αὐτὸ δὲν
ἦταν ἁπλῶς μία ἔριδα περὶ τῆς ἡμέρας τελέσεως τῶν ἱερῶν μνημοσύνων, ὅπως ἐξωτερικὰ
φαινόταν, οὔτε σὲ μία ρομαντικοῦ τύπου πολιτιστικὴ φιλολογία. Ἦταν ἕνα «ἀναμορφωτικὸ»
κίνημα, ἀπὸ τὰ πιὸ ἀξιόλογα πνευματικὰ φαινόμενα μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας.
Σηματοδότησε τὴν ἐπιστροφὴ
καὶ τὴ βίωση τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ μεγάλοι
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὴ οἱ Πατέρες τῆς ἐρήμου. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι
τὸ σπουδαιότερο ἔργο ποὺ ἔδωσε αὐτὴ ἡ Κολλυβαδικὴ κίνηση, εἶναι τὸ συνθετικὸ
σύγγραμμα ὑπὸ τὸν τίτλο «Φιλοκαλία», (σήμερα ἔχει μεταφραστεῖ σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς
γλῶσσες), τὸ ὁποῖο πραγματικὰ ἐκφράζει αὐτὸν τὸν ἁγιοπνευματικὸ πλοῦτο τὸν ὁποῖο
προσέφεραν οἱ πρωτεργάτες τοῦ κινήματος.
Εἰδικότερα, ὁ ἅγιος
Νικόδημος καὶ οἱ ἄλλοι «Κολλυβάδες» μοναχοί, ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῶν ὅρων καὶ
κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερασπίζονταν τὴν Κυριακή, ὡς ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως καὶ
τῆς χαρᾶς, ὡς τὴν κατ᾿ ἐξοχὴν ἡμέρα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.
Διετύπωσαν καὶ τὴν
διδασκαλία γιὰ τὴ συνεχῆ καὶ ὄχι κατ᾿ ἀραιὰ διαστήματα Θεία μετάληψη, θέμα
σπουδαιότατο γιὰ ἕνα πιστὸ καὶ συνειδητὸ χριστιανὸ τὸ ὁποῖο ὑποστήριξε ὁ ἅγιος
καὶ ἔγραψε καὶ εἰδικὴ μελέτη γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα ὑπὸ τὸν χαρακτηριστικὸν τίτλον
«Περὶ συνεχοῦς Θείας Μεταλήψεως». Ἡ λύση βέβαια καὶ στὰ δύο θέματα δόθηκε ἀπὸ τὸ
σεπτὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.
Ὡστόσο μὲ ἀφορμὴ τὸ
«κολλυβαδικὸ» ζήτημα, ὁ Ἅγιος Νικόδημος, μὲ τὴν εὑρυτάτη παιδεία του καὶ τὸν ὁσιακὸ
βίο του ἀγωνίστηκε ὄχι μόνο γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἀλλὰ
συνετέλεσε τὰ μέγιστα καὶ γιὰ τὴν ἀνανέωση -ὑπὸ τὴν ὀρθὴ ἔννοια τοῦ ὅρου- τῶν ἀρχαίων
ἱερῶν θεσμῶν καὶ ἁγίων παραδόσεων.
Πνευματικὰ καὶ
λατρευτικὰ θέματα ποὺ εἶχαν ξεχασθεῖ, ἦλθαν καὶ πάλι στὸ πνευματικὸ προσκήνιο
καὶ στὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Οἱ Κολλυβάδες, γνήσιοι
Φιλοκαλικοὶ Πατέρες, μίλησαν γιὰ τὸ βάθος ποὺ κρύβεται στὴν ὀρθόδοξη λειτουργικὴ
ζωή, καὶ καθοδήγησαν οὐσιαστικὰ καὶ δυναμικὰ τὸν εὐσεβῆ λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς ἀγρυπνίες,
μὲ τὶς νηστεῖες, μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἁγίους, μὲ τὴ μελέτη τῶν ὠφελίμων
βιβλίων.
Εἶναι πασίδηλο ὅτι
ἡ ὁσιακὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου ἀναδύεται ζωηρῶς ἀπὸ τὸ πλουσιότατο συγγραφικό του ἔργο.
Γενεὲς καὶ γενεὲς ὀρθοδόξων ἐτράφησαν ἐκ τῶν
μελιρρύτων συγγραμμάτων του καὶ εὑρῆκαν στὶς σελίδες
αὐτὲς μοναδικὸ ὁδηγὸ ὀρθοδόξου πίστεως καὶ βιοτῆς. Ὑπῆρξε καὶ ἀνεδείχθη ἄριστος
ἑρμηνευτικὸς συγγραφεύς, πατρολόγος, ἁγιολόγος καὶ ὑμνογράφος.
Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε
μερικοὺς τίτλους ἔργων του: «Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν νηπτικῶν» (1782), «Περὶ τῆς
συνεχοῦς μεταλήψεως τῶν ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων» (1783), ὁ «Εὐεργετινὸς»
(1784), «Ἐξομολογητάριον» (1794), «Βιβλίον καλούμενον Ἀόρατος πόλεμος» (1796),
«Νέον Μαρτυρολόγιον» (1799), «Πηδάλιον» (1800), «Συμβουλευτικὸν ἐγχειρίδιον περὶ
φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων» (1801), «Νέον ἐκλόγιον» (1803).
Πλὴν τῶν ἔργων, τὰ
ὁποῖα ἐτυπώθησαν ζῶντος τοῦ ἁγ. Νικοδήμου, ἐξεδόθησαν μετὰ τὴν κοίμησή του καὶ ἄλλα
πονήματά του, μεταξὺ τῶν ὁποίων «Συναξαριστὴς τῶν Δώδεκα μηνῶν» (1819), «Ἑρμηνεία
εἰς τὰς ιδ’ ἐπιστολὰς τοῦ Παύλου» (1819), «Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ψαλμοὺς» κ.ἄ.
Τὰ συγγράμματα τοῦ
Νικοδήμου ὑπερβαίνουν τὰ ἑκατὸν καὶ αὐτὸ δηλώνει τὴν ὅλη δυναμικὴ τῆς γραφίδος
τοῦ ἁγίου. Θὰ λέγαμε ὅτι αὐτὰ τὰ ἔργα του ἀποτελοῦν μιὰ ὁλόκληρη βιβλιοθήκη.
Τυγχάνει ἐξόχως
σπουδαία ἡ γνώμη τοῦ λογίου μοναχοῦ Θεοκλήτου τοῦ Διονυσιάτου ὁ ὁποῖος ἔγραφε:
«... ὁ Ὅσιος Νικόδημος, ἐκτὸς τῆς πολυμεροῦς συγγραφικῆς του ἀποδόσεως, ὑπῆρξε
κατ᾿ ἐξοχὴν φορεὺς τῆς Ἀνατολικῆς μυστικῆς Θεολογίας, συνδυάσας ἐν ἐκπληκτικῇ ἑνότητι,
τὸν Διδάσκαλον τοῦ γένους μὲ τὸν Ἀθωνίτην Ἡσυχαστήν, τὸν γονιμώτατον ἐκκλησιαστικὸν
συγγραφέα, μὲ τὸν βιοῦντα τὴν «θεωρίαν τοῦ Ἀκτίστου φωτὸς» τοῦ Παλαμᾶ καὶ τῶν Ἡσυχαστῶν
τοῦ 14ου αἰῶνος, μὲ τὴν πλησμονὴν τοῦ θείου ἔρωτος καὶ τὰς «μυστικὰς « ἀκτινοβολίας
του».
Στὶς 14 Ἰουλίου
1809 παρέδωσε τὸ πνεῦμα του σὲ ἡλικία 60 ἐτῶν. Τάφηκε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ τῶν
Σκουρταίων στὶς Καρυὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπάξια τὸ 1955 τὸν
κατέταξε στὶς δέλτους τοῦ Ἁγιολογίου της καὶ ἑορτάζει τὴ μνήμη του στὶς 14 Ἰουλίου,
ἡμερομηνία τῆς κοιμήσεώς του μάλιστα δὲ ὅλως ἰδιαιτέρως, πανδήμως στὴν
γενέτειρά του, τὴν νῆσο Νάξο, ὅπου καὶ ὁ ὁμώνυμος ὡραῖος ναός.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ
Ἁγιορείτης ὑπῆρξε πράγματι κορυφαῖος διδάχος τῆς ὀρθόδόξης πνευματικότητος. Καὶ
αὐτὸ τὸ σημεῖο εἶναι τὸ πιὸ σπουδαῖο τὸ ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε. Αὐτὸ
χρειαζόμεθα σήμερα στοὺς τόσο ὑλόφρονες καιρούς μας. Νὰ εἴμεθα ἄνθρωποι τῆς ὀρθόδοξης
πνευματικότητος. Νὰ φέρουμε τοὺς καρποὺς τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Νὰ ζοῦμε
σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο θέλημα, μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἀρετὲς στὴν ζωή μας.
Ὀρθόδοξη
πνευματικότητα σημαίνει σύνθεση δόγματος καὶ ἤθους, θεωρίας καὶ πράξεως.
Θεμελιώνεται στὴ βιβλικὴ καὶ πατερικὴ θεολογία καὶ βιώνεται στὰ Ἱερὰ
Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Σ᾿ ὅλα τὰ Ἱερὰ Μυστήρια. Ἡ Ὀρθόδοξος
πνευματικότης ὁρίζεται ὡς ἡ ἀληθινή, βαθειὰ καὶ γνήσια «ἐν Χριστῷ ζωή». Μιὰ ζωὴ
ποὺ γίνεται διαρκῶς πλουσιότερη σὲ ἁγιότητα καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Μιὰ ζωὴ
ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἕνα ἀδιάκοπο ἀγῶνα γιὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό .
Γι᾿ αὐτὸ ἀγωνίστηκε
ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ ὡς δῶρο τῆς ἁγίας του βιοτῆς εἶχε τελικὰ τὴν
θεογνωσία, τὴν ὁποία μακάρι ν᾿ ἀποκτήσουμε ὅλοι μας.
Ἀπολυτίκιον, Ἦχος γ’
Σοφίας χάριτι,
πάτερ, κοσμούμενος,
Σάλπιγξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος,
καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε·
πᾶσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα,
βίου καθαρότητος, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν,
τῷ πλουσίῳ τῶν ἐνθέων του λόγων, δι᾿ ὧν φῶς
τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.
Ιερά Μητρόπολις
Μάνης |
αναρτήθηκε στις 27 Ιουν 2019, 3:21 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 27 Ιουν 2019, 3:21 π.μ.
]
 iΌλο και πιο πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον Θεό ως μια φαντασίωση των Χριστιανών, τι απαντά ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς;
Ένας συνάδελφός σου σού επαναλαμβάνει συνεχώς: “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!”
Καί αισθάνεσαι σά νά σέ χτυπά μέ μαστίγιο. Κι εσύ αγωνιάς γιά τήν ψυχή
του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.
Αν δεν υπάρχει ο Ζών κι ο Παντοδύναμος Θεός κι αν δεν είναι
ισχυρότερος από το θάνατο, τότε ο θάνατος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος.
Και η κάθε ζωντανή ύπαρξη δεν είναι παρά ένα κλωτσοσκούφι τού θανάτου. Ένα ποντικάκι στο στόμα της γάτας.
Μία φορά, αντικρούοντας τον, τού είπες: “Ο Θεός
υπάρχει. Για σένα δεν υπάρχει”. Και δεν έσφαλες. Γιατί εκείνοι πού
αποκόπτονται από τον Αιώνιο και Ζωοδότη Κύριο εδώ στην Γή, αποκόπτονται
από τη ζωή την πραγματική. Και έτσι ούτε εδώ, ούτε στην άλλη ζωή θα
γευθούν το μεγαλείο του Θεού και της πλάσης Του. Και καλύτερα να μην
είχαμε γεννηθεί, παρά να είμαστε αποκομμένοι από τον Θεό.
Αν ήμουν στη θέση σου, θα του έλεγα τα εξής:
– Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγες: «Εγώ δεν έχω
Θεό». Διότι το βλέπεις, ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου, που έχουν
Θεό και γι” αυτό διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, μη λες: «Δεν
υπάρχει Θεός»! Περιορίσου να λες: «Εγώ δεν έχω Θεό»!
– Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν τον άρρωστο, που λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά υγεία!
– Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον τυφλό που λέει: «Δεν υπάρχει φως στον
κόσμο». Όμως φως υπάρχει. Και είναι διάχυτο παντού. Αυτός ο δυστυχής
δεν έχει το φως του.
Και θα μιλούσε σωστά αν έλεγε: «Εγώ δεν έχω μάτια και δεν βλέπω φως».
– Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν το ζητιάνο, που λέει: «Δεν υπάρχει χρυσάφι
στη γη». Μα χρυσάφι υπάρχει! Και επάνω στη γη! Και μέσα στη γη! Αυτός
δεν έχει χρυσάφι! Το σωστό θα ήταν να έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσό»!
– Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον παλιάνθρωπο που λέει: «Δεν υπάρχει
καλοσύνη στον κόσμο». Ενώ θα έπρεπε να πει: «Εγώ δεν έχω ίχνος καλοσύνης
μέσα μου».
Αυτό να του πεις κι εσύ: Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις
ότι δεν υπάρχει Θεός! Γιατί, όταν κάτι δεν το έχεις εσύ και δεν το
γνωρίζεις εσύ, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πουθενά κι ότι δεν το έχει
κανείς!
Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους όλου του κόσμου;
Ποιος σου έδωσε την άδεια να διακηρύττεις, ότι την δική σου αρρώστια την έχουν όλοι; Ότι όλοι έχουν την δική σου πλάνη;
Φωνάζεις ότι δεν υπάρχει Θεός! Το διακηρύττεις σε όλον τον κόσμο! Πολεμάς την αλήθεια!
Εκείνοι που δεν θέλουν να ζουν με τον Θεό είναι ελάχιστοι. Αλλά και
γι” αυτούς ο Θεός υπάρχει! Τους περιμένει. Μέχρι την τελευταία πνοή σ”
αυτή τη γη!
Και μόνο αν δεν φροντίσουν να μετανοήσουν, έστω στην τελευταία τους
στιγμή, μόνο τότε ο Θεός στην άλλη ζωή θα πάψει να υπάρχει γι” αυτούς.
Και θα τους διαγράψει από το βιβλίο της ζωής.
Γι” αυτό πες του, σε παρακαλώ φίλε μου.
Για το καλό της ψυχής σου. Για τα επουράνια αγαθά. Για τα δάκρυα που
έχυσε ο Χριστός και τις πληγές πού δέχθηκε για όλους μας. Άλλαξε μυαλό!
Μετανόησε! Διορθώσου! Και γύρισε στην Εκκλησία μας! |
αναρτήθηκε στις 6 Ιουν 2019, 1:00 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 6 Ιουν 2019, 1:01 π.μ.
]
Είχε
πει το «Δεύτε λάβετε φως», το χαιρόταν. Θυμόταν που πάλευε μικρός να
πάρει πρώτος τη φλόγα. Τώρα παπάς, ξέρει πως δεν είναι αυτό το φως, άλλο
φως έχουμε ανάγκη να πάρουμε, τώρα το ξέρει, αλλά συνεχίζει να χαμογελά
με το πάθος των μικρών παιδιών που θέλουν να είναι πάντα πρώτοι. Κι
ύστερα γέμισε φώτα η Εκκλησία. «Πάμε, Χρηστάκο» είπε στον γιο του που
ήταν δίπλα του. Χαιρόταν ο Χρηστάκος, μπορεί κάπως να λέγανε για τον
παπά πατέρα του τα πρωτάκια από το δημοτικό, αλλά σήμερα… σήμερα ήταν
άλλο. Φορούσε τη χρυσή στολή με τα κόκκινα και του πήγαινε.
Αυτός, που ούτε στιγμή δεν μπορούσε να μείνει ήσυχος, σήμερα καθόταν
δίπλα στον πατέρα του περήφανος. Τον κοίταζε ο πατέρας του: Μωρέ, σαν να
ψήλωσε ο μπόμπιρας! «Πάμε, Χρηστάκο, πάρε το εξαπτέρυγο». Βγήκαν έξω
στο προαύλιο όπου ήταν η εξέδρα, ήταν λίγο πριν από τις 12. Ο
παπα-Διονύσης τη φοβόταν αυτή τη στιγμή. Τα τελευταία χρόνια στη Δροσιά,
την ώρα που έλεγε «Χριστός Ανέστη», γινόταν πόλεμος, ναυτικές
φωτοβολίδες, όπλα. Προσπάθησε κάποια στιγμή να τους πει να σταματήσουν,
«δεν είναι αυτό η Ανάσταση» τους έλεγε. Το ίδιο έλεγαν και οι επίτροποι,
αλλά τι να κάνουν; Μια φορά τόλμησε ένας να το πει στον αστυνόμο. «Μην
τα βάζεις με τα έθιμα» του είπε. Πού να απευθυνθείς;
«Διαγενομένου του Σαββάτου», διάβασε ο παπα-Διονύσης, «και ουδενί
ουδέν είπον. Εφοβούντο γαρ», Τελείωσε το ευαγγέλιο. Εψαλε το πρώτο
«Χριστός Ανέστη», άναψε ο πόλεμος. Κρότοι και φώτα παντού. Ο κόσμος
φοβήθηκε. Ο Χρηστάκος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τον πατέρα του.
Ετοιμος ήταν να πει: «Τέλος! Αν δεν σταματήσετε, δεν θα κάνουμε Ανάσταση
σήμερα». Την ώρα εκείνη ο Κ., γείτονας, 25 χρονών παιδί, είχε πάρει ένα
πιστόλι ναυτικό κι έριξε. Η φωτοβολίδα χτύπησε σε ένα δέντρο, γυρνάει
και χτυπάει τον Χρηστάκο στο πρόσωπο. Πάγωσε ο παπα-Διονύσης… «Παιδί
μου», είπε, «παιδί μου!» Αυτό ήταν το «Χριστός Ανέστη» που άκουσαν στη
Δροσιά εκείνη την Ανάσταση.
Ετρεξαν το παιδί στο νοσοκομείο, στην εντατική. Πέντε μέρες ο
παπα-Διονύσης κρατούσε το χεράκι, όπως το κρατούσε πάντα όταν
αρρώσταινε, και παρακαλούσε για ένα θαύμα, να σωθεί το παιδί, ο Χρήστος,
ο Χρηστάκος του. Οι φίλοι του έλεγαν: «Να τον κρεμάσουμε τον φονιά,
σκότωσε το παιδί!» Τους είπε να σωπάσουν.
«Αφήστε τον, σας παρακαλώ, δεν θέλω ούτε να διωχθεί, εμείς φταίμε που
τόσα χρόνια το ανεχτήκαμε και κοροϊδεύαμε τον Χριστό με τα βεγγαλικά
και δεν προσπαθήσαμε να τους σταματήσουμε. Εμείς φταίμε. Ας τιμωρηθεί το
παιδί με την αγάπη μας. Τι θα έκανε ο Χριστός στη θέση μας; Αυτό να
ρωτάτε». Τέσσερα μερόνυχτα παρακαλούσε. Την τέταρτη νύχτα δεν ξέρουμε τι
έγινε, ήταν στην εκκλησία, στο Ιερό, τον είδαν το πρωί κίτρινο αλλά
γαληνεμένο. Λίγο πριν από τις 11 ήρθαν από το νοσοκομείο. «Δυστυχώς
κάναμε ό,τι μπορούσαμε» είπαν. Ο παπα-Διονύσης κοίταξε τον ουρανό κι ένα
δάκρυ κύλησε από τα μάτια του στο χώμα.
Η άλλη μέρα, η αναστάσιμη, ήταν για τη Δροσιά μεγάλη Παρασκευή. Ασπρο
το φέρετρο. Κι ο παπα-Διονύσης, χλομός, δίπλα να του κρατάει το χεράκι,
όπως έκανε πέντε μέρες τώρα στην εντατική. Τον κρατούσε και περνούσε
μπροστά του όλη η μικρούλα ζωή του Χρηστάκου. Η εγκυμοσύνη, «μην
κουνιέσαι, θα τα κάνω όλα εγώ», η ώρα της γέννησης, η χαρά μόλις ήρθε κι
όλα πήγανε καλά. Θυμήθηκε την ώρα που έβγαζαν τον γιο του από την
αίθουσα τοκετού κι άνοιξε τα ματάκια του και τον κοίταξε: «Γεια σου,
Χρηστάκο». Θυμήθηκε τα πρώτα ξενύχτια, αυτός σηκωνόταν με το πιο μικρό
του κλάμα, και μετά δεν μπορούσε να κοιμηθεί, τον έπιανε λιγάκι ο ύπνος
στον όρθρο, εκεί κοντά στην Αγία Τράπεζα. Θυμήθηκε την πρώτη μέρα στο
δημοτικό πριν από λίγους μήνες. Είχε πάρει μια τσάντα μεγαλύτερη από το
μπόι του και πήγαινε με το κεφάλι ψηλά, περήφανος, κρατώντας το χέρι
του.
Οταν τέλειωσαν τα της κηδείας, τον πίεσαν να κάνει μήνυση. Αυτός και
πάλι αρνήθηκε. Την άλλη μέρα πήγε στον Κορυδαλλό. Τον έψαξε. Αυτόν που
τον έλεγαν φονιά. Μόλις είδε τα μάτια, δάκρυσε και του έπιασε το χέρι.
Κλαίγανε και οι δύο. «Σώπα», του είπε, «αυτός που δίνει τη ζωή
γνωρίζει». Και τον συγχώρεσε.
ΥΓ. Πρόκειται για μια αφήγηση ενός πραγματικού περιστατικού που
συνέβη το Πάσχα του 2011. Νεκρός ήταν ο Χρήστος Σούτζιος, επτά χρονών,
γιος του εφημέριου Διονυσίου Σιούτζιου στο χωριό Δροσιά της Εύβοιας.
Το δάκρυ στο Αγιο Ποτήριο
Μια Κυριακή του Ιουνίου ήταν το μνημόσυνο. Στο «σα εκ των σων» κοίταξε
τον σταυρό στην Αγία Τράπεζα. Δεν ήταν ο Χριστός αυτός, ο Χρηστάκος του
ήταν, ο Χρηστάκος που τον κοίταζε. Δάκρυσε ο πατέρας. Οταν ξανακοίταξε
τον σταυρό, είδε στο πρόσωπο του Χριστού το παλικάρι που ήταν ακόμα στη
φυλακή που τον είχαν για φονιά του γιου του. Οταν ξανασήκωσε τα μάτια,
είδε το πρόσωπο του Χριστού να δακρύζει και το δάκρυ να πέφτει στο Αγιο
Ποτήρι.
Κείνη τη μέρα κοινώνησε όλη την πίκρα του κόσμου. Κείνη τη μέρα
κοινώνησε ‘ολη τη χαρά της Ανάστασης που υπερβαίνει το χρόνο και αγγίζει
τις καρδιές των ανθρώπων που μπορούν ακόμα να αγαπήσουν. «Δεύτε προς με
πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» άκουσε στην
καρδιά του… «Δεύτε». |
αναρτήθηκε στις 4 Ιουν 2019, 1:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 4 Ιουν 2019, 1:04 π.μ.
]
 «Εκείνο το οποίο πρέπει να κρατάς σφιχτά στην ψυχή σου για να μη σου φύγει και χαθείς, είναι η ταπεινοφροσύνη, δηλ. η συναίσθηση της αναξιότητας, χωρίς την οποία δεν ενοικεί στην ψυχή η χάρη του Θεού. Όταν φύγει η ταπεινοφροσύνη από την ψυχή, μαζί θα φύγει και η χάρη του Θεού και θα μείνει η ψυχή έρημη, γυμνή και φουσκωμένη με το δυσώδη καπνό της οίησης και της υψηλοφροσύνης». «Όταν ο άνθρωπος που κατέχεται από την αμαρτία και τα πάθη επιθυμήσει να ελευθερωθεί από αυτά και θελήσει να εισέλθει στην ευαγγελική ζωή, θα συναντήσει μεγάλη δυσκολία, ίδια με εκείνη που συναντάει κάποιος που θέλει να περάσει από μία πόρτα στην οποία δε χωράει το σώμα του. Συνηθισμένος αυτός να περπατάει την ευρύχωρη οδό, δηλ. την ακανόνιστη και αχαλίνωτη, δυσκολεύεται πολύ να βάλει τον εαυτό του στην κανονική οδό του Ευαγγελίου, όπως δυσκολεύεται και το βόδι που πρώτη φορά μπαίνει υπό το ζυγό για να οργώσει τη γη. Προηγουμένως τα διανοήματά του δεν είχαν κανένα δεσμό, αεροβατούσαν στα ψέματα, στις πλάνες και στα πονηρά, οι επιθυμίες του δεν είχαν κανένα χαλινό, διευθύνονταν και προσηλώνονταν στη ματαιότητα και τη φθορά. Η εξωτερική του ενέργεια και διαγωγή ήταν ανάλογη με την ακαταστασία και την κακία του έσω ανθρώπου. Γι’ αυτό, όταν θελήσει να αλλοιωθεί και κατά τον έσω και κατά τον έξω άνθρωπο και να εισέλθει στην ευθεία οδό, δοκιμάζει μεγάλη δυσκολία. Και η δυσκολία αυτή είναι ανάλογη με την αμαρτία που είχε, αλλά και με το χρόνο όπου δούλευε σ’ αυτή» Ο π. Ευσέβιος προέτρεπε τα πνευματικά του τέκνα να μην καταδικάζουν το συνάνθρωπό τους, γιατί δε γνωρίζουν τη μετάνοιά του. Διηγόταν μάλιστα και το ακόλουθο περιστατικό, που συνέβη στο μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου εμόνασε οχτώ χρόνια: «Ήταν ένας απρόσεκτος μοναχός, γνωστός για την κακή διαγωγή του. Ξαφνικά μία ημέρα χτύπησε την καμπάνα της μονής και μάζεψε όλους τους αδελφούς και τους είπε: «Αδελφοί και πατέρες, εγώ σε λίγο πεθαίνω και θέλω να εξομολογηθώ ενώπιον όλων τα αμαρτήματά μου». Μετά τη συγκινητική αυτή πράξη πέθανε εν μετανοία». «Όταν η ψυχή εννοήσει ότι ο Χριστός είναι το μοναδικό της αγαθό και προσκολληθεί σ’ Αυτόν, όπως το παιδί προσκολλάται στη μητέρα που το θηλάζει με αδιατάρακτο δεσμό που στηρίζεται στον πόθο και την αγάπη, τότε αισθάνεται την υπερφυσική χαρά και ευφροσύνη, την οποία από κανένα άλλο πράγμα του κόσμου τούτου δεν είναι δυνατό να δοκιμάσει. Την ευφροσύνη αυτή τη γνωρίζουν μόνο εκείνοι που έχουν τη σχετική πείρα. Η ψυχή που γνωρίζει το Χριστό και έχει κυριευθεί από την αγάπη Του, ενθουσιάζεται και παίρνει δυνάμεις. Όλα τα λοιπά τα θεωρεί σκύβαλα και ανάξια. Καταφρονεί ακόμη και αυτή τη ζωή. Τίποτε άλλο δε θεωρεί ευχάριστο και άξιο ιδιαίτερης προσοχής. Κάθε ενθύμησή της και επιθυμία της, και κάθε πόθος της είναι στραμμένα στο Νυμφίο της, στον οποίο βρίσκει την αληθινή τέρψη και ανάπαυση. Γνωρίζει τότε ο χριστιανός, ότι κατέχοντας το Χριστό, κατέχει το παν, γιατί μόνο στο Χριστό συγκεντρώνονται τα πάντα». |
αναρτήθηκε στις 25 Μαΐ 2019, 1:19 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 25 Μαΐ 2019, 1:19 π.μ.
]
Η ΧΑΡΗ του Θεού να ‘ναι μαζί σου! “Η προσευχή
μου”, γράφεις, “είναι κάπως ψυχρή και αδύναμη”. Η ψυχρότητα και η
αδυναμία δεν βρίσκονται στον προσευχή, αλλά σ’ εκείνον που προσεύχεται .
Προσπάθησε να προσεύχεσαι όπως πρέπει, και η προσευχή θα πάει καλά.
Όταν ένας μαθητής γράφει απρόσεκτα , ο δάσκαλος τον μαλώνει και τον
απειλεί με τιμωρία. Τότε συγκεντρώνεται και αρχίζει να γράφει σωστά.
Μάλωσε, λοιπόν, τον εαυτό σου και απείλησέ τον με τη θεία τιμωρία, για
να συγκεντρωθείς και ν’ αρχίσεις να προσεύχεσαι σωστά. Τις ανθρώπινες
υποθέσεις μας τις χειριζόμαστε ευσυνείδητα και προσεκτικά, για να μη μας
κατηγορήσουν οι άνθρωποι.
Τις υποθέσεις του Θεού, όμως, τις διεξάγουμε πρόχειρα, επειδή
ο Κύριος σωπαίνει, μακροθυμεί και δίνει σ’ εμάς, τα παιδιά Του, που
τόσο έχουμε ευεργετηθεί από την αγαθότητά Του, την ευκαιρία να Τον
υπηρετήσουμε. Ω, πόσο πικρή θα είναι η ώρα της απολογίας μας
στο φοβερό κριτήριό Του, όταν θ’ αναγκαστούμε να ομολογήσουμε την ενοχή
μας για την αμέλειά μας!
Πού πήγε η προσευχή σου; Γινόταν καλά μέχρι τώρα. Την ευεργετική της
ενέργεια την ένιωθες ήδη στην καρδιά σου. Θα σου πω, λοιπόν, πού πήγε.
Αφού προσευχήθηκες μια-δυο φορές με προσοχή και θέρμη, έλαβες τόσο
γρήγορη βοήθεια από τον άγιο Σέργιο. Νόμισες τότε ότι η προσευχή είχε
εδραιωθεί κιόλας στην καρδιά σου και ότι θα προχωρούσε καλά μόνη της
πια. Έτσι άρχισες να προσεύχεσαι απρόσεκτα και βιαστικά.
Σταμάτησες, επίσης, να φυλάγεσαι από τους λογισμούς. Ο νους σου
παραδόθηκε στο ρεμβασμό και την περιπλάνηση. Αποτέλεσμα: Κάνεις προσευχή
… χωρίς να προσεύχεσαι! Τώρα δεν έχεις παρά ν’ αρχίσεις πάλι τον αγώνα
για την οικείωση της αληθινής προσευχής , ζητώντας γι’ αυτό και τη
βοήθεια του Κυρίου.
Ποτέ μη θεωρείς ως εδραιωμένη και εξασφαλισμένη οποιαδήποτε
πνευματική εργασία, ειδικά μάλιστα την προσευχή. Πάντοτε να προσεύχεσαι
σαν να το κάνεις για πρώτη φορά. Βλέπεις, ό,τι γίνεται για πρώτη φορά ,
γίνεται με τον πιο θερμό ζήλο.
Φοβάμαι πως άρχισες να κάνεις τον καθημερινό σου προσευχητικό κανόνα
βασικά και πρόχειρα , επιδιώκοντας τη συντομότερη δυνατή ολοκλήρωσή του.
Αυτό να μην ξαναγίνει, γιατί θλίβει υπερβολικά τον Κύριο.
Είναι καλύτερο να λες ένα μέρος μόνο από τις καθορισμένες ευχές του
κανόνα σου με φόβο Θεού και ευλάβεια , παρά να τις λες όλες όπως- όπως.
Είναι καλύτερα ακόμα κι ένα μόνο “Κύριε ελέησον!” να λες μέσ’ από την
καρδιά σου, πεσμένη στα γόνατα με συντριβή, παρά να προσεύχεσαι πολύ κι
απρόσεκτα.
Να επιπλήξεις αυστηρά τον εαυτό σου γι’ αυτή σου την απροσεξία , που
εξαιτίας της η προσευχή σου είναι άκαρπη. Όποιος προσεύχεται προσεκτικά
και φιλόπονα, απολαμβάνει πάντα τους ευεργετικούς καρπούς της προσευχής.
Ω, τί αγαθά στερούμαστε, όταν προσευχόμαστε απρόσεκτα!
Πώς συμβαίνει και πού οφείλεται η βιασύνη στην προσευχή; Δεν είναι
ξεκάθαρο. Σε άλλα έργα ξοδεύουμε ώρες, και νομίζουμε πως ο χρόνος
τρέχει. Στην προσευχή, απεναντίας νομίζουμε πως ο χρόνος στέκεται. Δεν
έχουμε καλά καλά αρχίσει να προσευχόμαστε , και μας φαίνεται πως έχουν
περάσει ώρες. Παρασυρόμαστε, λοιπόν, απ’ αυτήν την αυταπάτη και
βιαζόμαστε να τελειώσουμε όσο μπορούμε πιο γρήγορα. Από τέτοια προσευχή ,
όμως, δεν υπάρχει ωφέλεια.
Τί πρέπει να γίνει τότε; Να τί κάνουν μερικοί: Ορίζουν ένα χρονικό
διάστημα για προσευχή, λ.χ. ένα τέταρτο , μισή ώρα ή μια ώρα,
φροντίζοντας ώστε, μόλις συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος αυτός χρόνος να
χτυπάει το ρολόι.
Όσο, λοιπόν, προσεύχονται, δεν νοιάζονται για τον αριθμό των ευχών
που θα πουν, αλλά μόνο για την απερίσπαστη και εγκάρδια κοινωνία τους με
τον Κύριο. Άλλοι, πάλι, κάνουν το εξής: Καθορίζουν ένα χρόνο προσευχής
και υπολογίζουν πόσα κομποσχοίνια κάνουν στη διάρκεια αυτού του χρόνου,
τραβώντας τους κόπους δίχως βιασύνη.
Έπειτα, την ώρα της προσευχής, κάνουν αργά και προσεκτικά ισάριθμα
κομποσχοίνια. Υπάρχουν και άλλοι που τόσο έχουν εξοικειωθεί με την
προσευχή, φλογισμένοι καθώς είναι από τον θείο έρωτα , ώστε, όταν
προσεύχονται δε νιώθουν παρά τέρψη και χαρά. Γι’ αυτό σπάνια κάνουν μόνο
τον καθορισμένο προσευχητικό τους κανόνα συνήθως τον διπλασιάζουν και
τον τριπλασιάζουν.
Διάλεξε τη μέθοδο που σε ικανοποιεί περισσότερο και εφάρμοσέ την με
προθυμία , ακρίβεια και συνέπεια. Δεν μπορείς να κάνεις πνευματική
προκοπή δίχως συγκεκριμένο κανόνα προσευχής. Οι ζηλωτές της προσευχής
βέβαια, δεν έχουν ανάγκη από κανόνες.
Σου έχω γράψει ήδη να μάθεις απέξω τις συνήθεις καθημερινές προσευχές
και να τις λες χωρίς ν’ ανοίγεις κάθε φορά το Προσευχητάρι. Όταν
προσεύχεσαι αγκάλιαζε κάθε λέξη όχι μόνο με τη σκέψη αλλά και με το
συναίσθημα. Κι αν καμιά φορά από κάποια λέξη ψαλμού ή προσευχής
ξεπηδήσουν αυθόρμητα δικές σου ικεσίες, μην τις καταπνίξεις.
Άφησέ τες να βγουν ελεύθερα. Μη νοιάζεσαι για το αν θα τις προλάβεις
να ολοκληρώσεις τον κύκλο των καθορισμένων ψαλμών και προσευχών∙ φτάνει
να έρθεις σε ουσιαστική κοινωνία με τον Κύριο. Τί θα βγει, αν πεις
βιαστικά και απρόσεκτα όλες τις προσευχές; Στην ώρα που διαθέτεις, πες
μια μόνο προσευχή ή έναν μόνο ψαλμό, αλλά με νήψη, προσοχή, ευλάβεια και
κατάνυξη.
Κάποιος μου έλεγε, ότι συχνά, στον καθορισμένο χρόνο της προσευχής
του δεν προλαβαίνει να πει παρά μόνο το «Πάτερ ημών», γιατί ο νους σου
στέκεται με νήψη σε κάθε λέξη της Κυριακής Προσευχής. Κι ένας άλλος πάλι
μου έλεγε , ότι κάποτε, στη διάρκεια της ορθρινής ακολουθίας, ο
νους του αρπάχθηκε και η καρδιά του κατανύχθηκε τόσο από τα νοήματα του
50ου Ψαλμού , ώστε δεν μπόρεσε να πει τίποτ’ άλλο.
Μάθε να προσεύχεσαι κι εσύ έτσι , και, με τη χάρη του Θεού, σύντομα
θα βιώσεις την εσωτερική προσευχή. Τότε πια δεν θα σου χρειάζονται
κανόνες. Αγωνίσου, γιατί αλλιώς τίποτα δεν γίνεται. Αν αποτύχεις στον
αγώνα της προσευχής, μην περιμένεις να πετύχεις σε κανένα άλλο πεδίο της
πνευματικής ζωής. Η προσευχή είναι η πηγή και η ρίζα όλων των καλών.
Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!
«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ – Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ – γράμματα σε μια ψυχή» |
αναρτήθηκε στις 22 Μαΐ 2019, 11:43 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
αναρτήθηκε στις 22 Μαΐ 2019, 11:28 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
Η
τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έγινε την Τρίτη 29 Μαΐου 1453,
ύστερα η Πόλη αλώθηκε. Κι όμως, ένα τολμηρός κρητικός παπάς, το 1919,
466 ολόκληρα χρόνια μετά την Άλωση, κατάφερε να κάνει το όνειρό του
πραγματικότητα και να λειτουργήσει στην Αγία Σοφιά.
Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας
ζωής, της λειτουργίας στην Αγιά Σοφιά, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα
βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, ο παπά – Λευτέρης Νουφράκης από τις
Άλωνες Ρεθύμνου
Ο παπα-Λευτέρης Νουφράκης υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’
Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές
του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Η Μεραρχία
αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην
Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, η οποία την
εποχή εκείνη βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος
του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής 4ο γενναίο κρητικό και
μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό
Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη
και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο
μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ,
ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του τολμηρού Κρητικού παπα-Λευτέρη
Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην
Άγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους
προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν
εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη
μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οί ανώτεροι
τους, οι οποίοι δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία
σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την
«προκλητικότητα» της.
Ίσως, μάλιστα, να δημιουργούνταν και διπλωματικό επεισόδιο, το οποίο
φυσικά θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον τότε
πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.
Όμως ο παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός
και κατηγορηματικός. Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα
ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε Λιαρομάτη, θα μου κάνεις τον ψάλτη;
Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, ο οποίος πήρε και αυτός
την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους.
Τελικά, μαζί τους πήγαν και οί άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη
Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ’ ανοιχτά, γι’ αυτό επιβιβάστηκαν σε μία
βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο
αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.
Ο Κοσμάς, Ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το
συντομότερο δρόμο στην Αγιά Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους
περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον
καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό
βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και
προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.
Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον
οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω…». Προχωρεί γρήγορα,
δεν χρονοτριβεί, εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και η
Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση,
ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία,
βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται
ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έχει
αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται
όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα
‘χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Η Θεία
Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγιά-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα
χρόνια ξαναλειτουργείται!
Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει.
Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας.
Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και
Λόγος του Θεού…», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την
προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά.
Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…», ο Απόστολος από
τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη.
Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ η Αγιά Σοφιά
αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους.
Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν
σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι
εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν
στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγιά
Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο. Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το
Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ο παπα-Λευτέρης τοποθετεί το
αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι
συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες,
ιστορικές.
Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο
Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό
μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή,
ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την
Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν’ ανάψει το
κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί
μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας:
«Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός…». Στη συνέχεια ακολουθούν οι
«Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .
Στο μεταξύ η Αγιά Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους
υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, οι οποίοι βρέθηκαν εκεί αυτή την
ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να
εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων», ήτοι
των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα,
πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν
και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα
μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Η Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ο
παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των
Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί
γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το
«Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό
Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει
στην Αγιά Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το «Άξιον
εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης
προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα
Μυστήρια. Ο παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ο Λιαρομάτης
ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» καταλύει το υπόλοιπων της
Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει:
«Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την
Απόλυση! Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο
δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ο παπα-Νουφράκης και
οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν
στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν
αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε
συμβεί. Η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.
Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ο ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.
Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος
αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν
χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει
τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει,
αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι’
αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια
Σοφιά. Δεν ξεχνά ότι στ’ ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες
Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά
υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στους
οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ο παπα-Νουφράκης
και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγιά Σοφιά κατευθυνόμενοι προς
την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος
τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον
παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ο παπάς είναι ο εμπνευστής
αυτού του γεγονότος. Ο ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ο
Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον
αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και
συνεχίζει να προχωρεί.
Στο μεταξύ ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο Λοχαγός Σταματίου
αφοπλίζουν τον Τούρκο, ο οποίος είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό
κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα.
Μπαίνουν όλοι μέσα.
Ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο
βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές.
Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι»
διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος
αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη.
Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον
πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά
τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».
Ο τολμηρός απλός παπάς, από τις Άλωνες Ρεθύμνου, σήκωσε πάνω στους
ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο,
ιερά πιο άγια όνειρα…
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του Ανδρέα Κυριάκου στο περιοδικό,«Τα Πάτρια». |
|
