Επικαιρότητα
Ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου
 Αμαρτία: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης των εντολών του Θεού, ο πιο αμαρτωλός απ’ όλους;Όλοι οι άνθρωποι αμαρτωλοί είμαστε. Απόγονοι των πρωτοπλάστων, που τόλμησαν πρώτοι την παράβαση της εντολής του Θεού, κληρονομήσαμε από εκείνους τη ροπή προς το κακό, που μας παρασύρει σε πολλές καθημερινά παραβάσεις του θείου θελήματος. «Πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακ. γ’ 2). Αλλά ποιος είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης των εντολών του Θεού, ο πιο αμαρτωλός απ’ όλους; Υπάρχει κάποιος που διεκδικεί αυτό το πρωτείο, που υποστηρίζει με ισχυρά επιχειρήματα την αμαρτωλότητά του και ζητεί επίμονα να πείσει γι’ αυτήν. Ο απόστολος Παύλος! Μάλιστα! Ο μεγάλος, ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών, που για το κήρυγμα του Ευαγγελίου έτρεξε σ’ ανατολή και δύση, που εκοπίασε περισσότερο απ’ όλους τους Αποστόλους, που είχε θαυμαστή αγιότητα και ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού, στο τέλος δε παρέδωσε και την ψυχή του με θάνατο μαρτυρικό, αυτός, ο μέγας Παύλος, υποστηρίζει ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών. «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ» (Α’ Τιμ. α’ 15). Θα πω ένα λόγο, λέει ο θείος Απόστολος, που είναι αξιόπιστος και πρέπει όλοι με την ψυχή τους να τον δεχθούν, διότι δεν είναι λόγος υπερβολής, είναι λόγος αληθινός, που έτσι ακριβώς τον πιστεύω, όπως θα τον πω. Και τί λέει ο Απόστολος; Ο Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς. Και πρώτος απ’ όλους τους αμαρτωλούς είμαι εγώ Γιατί άραγε μιλάει έτσι αυτός που είναι αναμφισβήτητα από τους πρώτους των αγίων; Ο μεγάλος Απόστολος μιλάει έτσι γιατί, όπως αναφέρει προηγουμένως, υπήρξε «πρότερον βλάσφημος και διώκτης και υβριστής» (Α’ Τιμ. α’ 13). Θυμάται ότι «καθ’ υπερβολήν εδίωκε την εκκλησίαν του Θεού» (Γαλ. α’ 13), ότι ήταν διώκτης φοβερός, που τον έτρεμαν οι πιστοί, διότι εξορμούσε εναντίον τους με απειλητικές και φονικές διαθέσεις. Βλέπει τώρα πώς τον ετίμησε ο Χριστός, πώς του έδειξε εμπιστοσύνη και του ανέθεσε ύψιστη διακονία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Θυμάται το φοβερό παρελθόν του, βλέπει τη θαυμαστή ευλογία του παρόντος και συντρίβεται. Ποιος ήμουν και τί έγινα! Πώς εδίωκα τον Χριστό και πώς ο Χριστός με έσωσε και με τίμησε υπερβολικά! Είμαι ο πρώτος των αμαρτωλών. Για μένα ήλθε ο Χριστός στον κόσμο. Πάντοτε η ανάμνηση του παρελθόντος μπορεί να μας βοηθεί να ταπεινοφρονούμε. Οπωσδήποτε υπάρχουν στο παρελθόν πτώσεις που ντρεπόμαστε να τις σκεφθούμε. Και άλλες μικρότερες, τόσο πολλές! Πόσες φορές τις εξομολογηθήκαμε στον Πνευματικό και όμως τις επαναλάβαμε και εξακολουθούμε να πέφτουμε στα ίδια! Πόσα λάθη, πόσα χρέη της ψυχής! Όλα αυτά μας ταπεινώνουν και είναι καλό να τα σκεπτόμαστε. «Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός», έλεγε ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλ. ν’ [50] 5). Πάντοτε μπροστά μου έχω την αμαρτία μου. Βέβαια, εφόσον εξομολογηθήκαμε, οι αμαρτίες μας έσβησαν και χάθηκαν. Εμείς όμως μπορούμε να τις σκεπτόμαστε, όχι βέβαια για να μολύνεται ξανά η ψυχή μας ούτε για να απογοητευόμαστε, αλλά για να ευγνωμονούμε τον σωτήρα μας Χριστό, που μας λύτρωσε απ’ όλα τα δεινά, και για να ταπεινοφρονούμε και να αγωνιζόμαστε να μην πέσουμε ξανά. Αν παράλληλα με τα δυσάρεστα του παρελθόντος σκεπτόμαστε και τις ευλογίες του παρόντος, πώς ο Χριστός δεν μας άφησε στο βάθος του κακού, αλλά μας λύτρωσε και μας οδηγεί στο φως του ουρανού, τότε η ευγνωμοσύνη μας αυξάνει και ταπεινώνεται πιο βαθιά η ψυχή. Εγώ τόση αχαριστία, και Εκείνος τόση ευλογία! Αυτό με συντρίβει ακόμη περισσότερο και με ταπεινώνει βαθύτερα, καθώς καταλαβαίνω πιο καλά την απόσταση που μας χωρίζει. Όμως η απορία μένει. Γιατί «πρώτος των αμαρτωλών» ο Παύλος; Και άλλοι δεν υπήρξαν διώκτες; Και άλλοι δεν ζήτησαν να εξαφανίσουν την Εκκλησία από το πρόσωπο της γης; Και άλλοι δεν αμάρτησαν πολύ; Και μερικοί απ’ αυτούς μάλιστα μετεστράφησαν και ήλθαν κατόπιν μετανιωμένοι στην πίστη. Γιατί ο μεγάλος Απόστολος διεκδικεί το πρωτείο στην αμαρτωλότητα; Ακριβώς διότι είναι μεγάλος άγιος, ζει και καταλαβαίνει το λάθος του πολύ καλύτερα από τους άλλους. Ο κάθε αμαρτωλός που συναισθάνεται βαθιά την ενοχή του, νιώθει ότι αυτός πιο πολύ απ’ όλους αμάρτησε. Όπως ένας άρρωστος που βασανίζεται από τους πόνους οδυνηρής ασθένειας, δεν σκέπτεται τους πόνους των άλλων ασθενών, που αντικειμενικά μπορεί να είναι μεγαλύτεροι. Αυτός υποφέρει πολύ από τους δικούς του πόνους και θεωρεί πως υποφέρει περισσότερο απ’ όλους, πως αυτός έχει τους μεγαλύτερους πόνους. Αν επιπλέον είναι ευαίσθητος, ακόμη περισσότερο νιώθει πως αυτός είναι ο πιο βαριά ασθενής. Οι άγιοι με τη λεπτή και ευαίσθητη ψυχή τους αισθάνονταν περισσότερο από τους άλλους το μέγεθος της αμαρτίας, το βάρος της ενοχής, όπως βέβαια και το δώρο της Χάριτος, την άφεση των αμαρτιών τους. Πονούσαν πολύ για την αμαρτία και ευγνωμονούσαν πολύ για τη λύτρωση. Οι άγιοι είναι οι άνθρωποι που πλησίασαν πιο πολύ τον Θεό. Και όσο πλησιάζει κανείς τον Θεό, τόσο φωτίζεται από το φως του. Όσο δε φωτίζεται, τόσο διακρίνει και τις πιο μικρές λεπτομέρειες, τις αδιόρατες σκιές του αδύνατου εαυτού του. Επειδή δε επιθυμεί την τελειότητα, γι’ αυτό σημειώνει και την παραμικρή αδυναμία, την κρίνει αυστηρά, λυπείται και πονεί και μετανοεί και για το πιο μικρό του λάθος, ενώ είναι πολύ επιεικής για τα λάθη των άλλων, με τα οποία και δεν θέλει να ασχολείται. Οι άγιοι, όπως ο απόστολος Παύλος, είναι οι ανώτεροι όλων των ανθρώπων. Όμως ελεεινολογούν τον εαυτό τους για τις πτώσεις τους και όταν λένε πως είναι οι αμαρτωλότεροι των ανθρώπων, δεν αποδίδουν βέβαια την πραγματικότητα, ομιλούν όμως με ειλικρίνεια και πολλή ευγνωμοσύνη σ’ Αυτόν που μπορεί να σώζει και τους πιο μεγάλους αμαρτωλούς. |
Τα Άγια Θεοφάνεια στο Πλωμάρι (ΦΩΤΟ)
 Με πάνδημη συμμετοχή του ευσεβούς λαού και των αρχών του Πλωμαρίου εορτάσθηκε η Μεγάλη Δεσποτική Ἑορτή της Θείας Ἐπιφανείας στον ιερό Καθεδρικό ναό του Αγ. Νικολάου στο Πλωμάρι . Το πρωί ο Αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου Ευστάθιος Μεταξής και ο συν εφημέριος π. Κυπριανός τέλεσαν την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο τέλος της οποίας τέλεσαν τον Μεγάλο Ἁγιασμό. Στη συνέχεια σχηματίσθηκε λιτανευτική πομπή η οποία κατευθύνθηκε στο λιμάνι του Πλωμαρίου ὅπου πραγματοποιήθηκε η τελετή της Καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού και ο αγιασμός των υδάτων. Νέοι βούτηξαν για να ανασύρουν τον Τίμιο Σταυρό, ενώ ο Αρχιερατικός επίτροπος ευχήθηκε σε ὅλους, ο βαπτισθείς Κύριος και Θεός να χαρίζει το πολύτιμο αγαθό της υγείας και να ανατείλει στην πατρίδα μας ἕνα καλύτερο αὔριο για ὅλο τον κόσμο.         |
Πάνδημος εορτασμός του Πολιούχου του Πλωμαρίου Αγίου Νικολάου.
 Φωτ. και βίντεο Με κάθε λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε φέτος η μνήμη του Πολιούχου Πλωμαρίου Αγίου Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού. Στον ομώνυμο Καθεδρικό Ιερό Ναό τελέστηκαν κατά χρονική σειρά το βράδυ της Παρασκευής η Ιερά Αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου ενώ το βράδυ της Δευτέρας σε πλήθος κόσμου ο Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας έως ότου φθάσαμε στην κυριωνυμο ημέρα της εορτής με τον Όρθρο και τη πανηγυρική Θεία Λειτουργία ενώ ακολούθησε Δοξολογία για τους πεσόντες της Ναυμαχίας Έλλης. Το ξεχωριστό όμως ήταν ότι φέτος και μετά από τρία χρόνια,λόγω των μέτρων ασφαλείας κατά της πανδημίας του κορονοιου, τελέστηκε ξανά η Λιτανεία της Ιεράς Εικόνος του Αγίου στους δρόμους του Πλωμαρίου με πλήθος κόσμου να συνοδεύουν και να ακολουθούν. Ξεχωριστό τόνο έδωσαν τα παιδιά του κατηχητικού σχολείου της ενορίας μας τα οποία ντυμένα αγγελάκια και παπαδακια μαζί με στρατιωτικό άγημα, τη στρατιωτική μπάντα και άνδρες του Πολεμικού Ναυτικού θύμισαν το κλίμα άλλων εποχών της λαμπρής πανηγύρεως!!! Θα θέλαμε κάπου εδώ να ευχαριστήσουμε όλες τις Αρχές Πολιτικές Στρατιωτικές για την παρουσία τους, τους Ιερείς και τους Ιεροψάλτες καθώς και τους Ακρίτες του Αιγαίου που λάμπρυναν την πανήγυρη με την παρουσία τους αλλά και όλο το πιστό λαό που βρέθηκε στο Ναό και προσευχήθηκε στο Πολιούχο μας Άγιο Νικόλαο!!!! Χρόνια πολλά και του χρόνου χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορταζουσες!!!          |
Ποιος έσκισε τον Χιτώνα σου Κύριε;
 Έβαλε ο Άρειος πολλούς ιερείς και διακόνους να μεσολαβήσουν προς τον άγιο Πέτρο και να του δώσει τη συγχώρεση, ως εύσπλαχνος που ήταν, τώρα πριν το τέλος του αγίου… Οι ιερείς και οι διάκονοι, μη γνωρίζοντας τις πονηρές διαθέσεις του Αρείου, πήγαν στη φυλακή και, αφού προσκύνησαν τον αρχιερέα τους, του είπαν: – Δέσποτα και άγιέ μας, όλοι εμείς σε παρακαλούμε με δάκρυα στα μάτια, να μας κάνεις μια χάρη. Επειδή ο Θεός σε προσκαλεί κοντά Του με το μαρτύριο και πρόκειται να πεθάνεις σήμερα ή αύριο, (ο Άγιος κατά προσταγή του βασιλιά, ετελειώθη δι’ αποκεφαλισμού…) και να δοξαστεί το όνομα του Κυρίου με το αίμα του μαρτυρίου σου, συγχώρεσε τον Άρειο και επίτρεψέ του να ιερουργεί όπως και πριν… – Όχι, τους διέκοψε ο άγιος χωρίς να τους αφήσει να συνεχίσουν και μόλις άκουσε εκείνο το βέβηλο και θεομίσητο όνομα, τους απάντησε: – Ο Άρειος, ας είναι αφορισμένος και χωρισμένος από τη δόξα του Θεού σ’ όλους τους αιώνες, γιατί κι αυτός ο τρισκατάρατος χώρισε τον Υιό του Θεού από τη δόξα του Πατέρα και την ίδια ουσία. Το πρόσωπο του αγίου πήρε άλλη μορφή και όψη ακούγοντας το όνομα του Αρείου. Σαν ένα βέλος διαπέρασε την καρδιά του μ’ αυτό το όνομα. Ο Άρειος ήταν ο άνθρωπος που τάραξε τα ήσυχα νερά της Εκκλησίας του Χριστού με τις αιρετικές του διδασκαλίες. Όταν τα άκουσαν αυτά οι κληρικοί, τρόμαξαν και δεν είπαν τίποτε άλλο, γιατί γνώριζαν πως ο άγιος Πέτρος, όχι με λόγια και με θέληση δική του… αλλά με τη χάρη και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος αφόρισε κάποτε τον Άρειο.  Ο δε άγιος Πέτρος όταν τους είδε σκυθρωπούς και σε μεγάλη λύπη, είπε τα εξής: – Για τον Άρειο, μη νομίζετε πως είμαι σκληρός και μισάνθρωπος επειδή δεν τον συγχωρώ. Αλλά να γνωρίζετε πως μέσα στη ψυχή του, ο άθλιος, έχει δόλο. Γιατί την περασμένη νύχτα προσευχόμουν στον Θεό μετά το τέλος του όρθρου και αφού ύψωσα το νου προς Αυτόν, είδα μια φοβερή και θαυμάσια οπτασία. Είδα τον Δεσπότη Χριστό μέχρι δώδεκα χρονών. Το κάλλος Του ήταν απερίγραπτο… Και τόση λάμψη έβγαινε από εκείνο το θείο πρόσωπο, που φώτιζε όλο το σπίτι. Φορούσε και ένα χιτώνα λινό που ήταν σχισμένος από πάνω μέχρι κάτω… Ο μικρός Χριστός κρατούσε με τα δυο Του τα χέρια τα σχισίματα και τα έσερνε για να σκεπάζει τη γύμνια του Σώματός Του. Εγώ, βλέποντας αυτά, Τον ρώτησα: – Κύριε, ποιος έσκισε το χιτώνα Σου; Ο δε Κύριος αμέσως απάντησε: – Ο Άρειος, Με γύμνωσε· γι’ αυτό φύλαγε τον εαυτό σου και μην τον δεχθείς καθόλου σε κοινωνία. Αλλά περισσότερο πες στους Αχιλλά και Αλέξανδρο, τους πρεσβυτέρους, που πρόκειται να γίνουν μετά το θάνατό σου ποιμένες της Εκκλησίας Μου, να μην τολμήσουν καθόλου να τον συγχωρέσουν… «ΕΚΛΟΓΙΟΝ» ΑΓΑΠΙΟΥ ΤΟΥ ΛΑΝΔΟΥ, ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ (1580–1656) |
Αυτή είναι η πιο συχνή αμαρτία που κάνουμε
 Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα. Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετανοημένος προφήτης Δαβίδ. Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του: «Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1). Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του. Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά· όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός. Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του; Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο. Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων. Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός. Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4). Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις; Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του· ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση, θα την παρανοήσει προς το χειρότερο, καταδικάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του. Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του. Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε, Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί. Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα. Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς |
Πόση υπομονή χρειάζεται να κάνεις;
 Όταν βιώνεις καθημερινά την αβεβαιότητα για την επιβίωσή σου. Όταν βλέπεις τα προβλήματα όχι μόνο να μην οδηγούνται σε κάποια λύση, αλλά να διογκώνονται. Όταν είσαι αναγκασμένος να συμβιώνεις ή να συνεργάζεσαι με ανθρώπους δύστροπους, άδικους, σκληρούς, φθονερούς. Όταν δύσκολες ασθένειες ή και αυτός ο φοβερός θάνατος επισκέπτονται αγαπημένα σου πρόσωπα. Όταν κι εσύ ο ίδιος έρχεσαι αντιμέτωπος με πειρασμούς και θλίψεις χωρίς να διαφαίνεται κάποια διέξοδος… Οπωσδήποτε τότε δοκιμάζεται η υπομονή σου. Κι είναι φυσικό να αναρωτηθείς: Επιτέλους πόση να κάνω υπομονή ακόμη; Δεν αντέχω! Πόσο άλλο υπομονή;;; Βέβαια, εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει ότι θα περάσει η δυσκολία. Πότε όμως; Το πότε θα περάσει, κανείς δεν μπορεί να το πει. Αλλά κι αν ακόμη ξεπεραστεί σύντομα η δυσκολία, μήπως δεν θα έρθει άλλη; «Κοιλάδα κλαυθμώνος» (Ψαλ. πγ’ [83] 7) είναι η επίγεια ζωή μας, γεμάτη από θλίψεις και στενοχώριες. Το ζητούμενο επομένως δεν είναι να μάθουμε το πότε θα τελειώσει η κάθε δοκιμασία, αλλά το πως θα την αντιμετωπίσουμε σωστά. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ασφαλώς χρειάζεται υπομονή. Είναι όμως λύση η υπομονή;… Εξαρτάται. Δεν είναι λύση η υπομονή, αν αυτή εκδηλώνεται μοιρολατρικά. Λένε κάποιοι: «Τι άλλο να κάνω; υπομονή… Έτσι που κατήντησα, δεν έχω κι άλλη επιλογή». Τέτοια αντιμετώπιση όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική αρετή της υπομονής. Η υπομονή δεν είναι παθητική αλλά δυναμική κατάσταση που ενεργοποιεί τον άνθρωπο για να φανερώσει την πίστη του στο Θεό και να προοδεύσει προς την τελειότητα. Αυτό επισημαίνει ο αδελφόθεος Ιάκωβος καθώς γράφει: «η υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (Ιακ. α’ 4). Καλούμαστε λοιπόν όχι απλώς «να κάνουμε υπομονή», αλλά να καλλιεργούμε την υπομονή η οποία έχει «τέλειον έργον», δηλαδή παράγει καρπούς αρετής και πνευματικής ωριμότητος. Όπως οι αθλητές σηκώνουν βάρη για να γυμνάσουν το σώμα τους και να δυναμώσουν, έτσι κι εμείς καλούμαστε να σηκώνουμε τα βάρη των θλίψεων για να δυναμώσει η ψυχή μας. Συνεπώς, οι δοκιμασίες μας εξασκούν στην υπομονή και αποτελούν ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο, ώστε να γινόμαστε τέλειοι και ολοκληρωμένοι, και να μην υστερούμε σε τίποτε. Υπομονή, λοιπόν, δεν σημαίνει υποταγή στη μοίρα, ούτε αντιμετώπιση των δυσκολιών με στωική απάθεια και αναισθησία. Η υπομονή των πιστών Χριστιανών είναι αγώνας πίστεως, είναι νίκη, χαρά, θρίαμβος! Όπως γράφει ο μακαριστός καθηγητής Π. Ν. Τρεμπέλας, «η υπομονή των χριστιανών είναι θριαμβευτική κατανίκησις των θλίψεων» κι όχι μόνο δεν αδρανοποιεί τον πιστό, αλλά ενισχύει την πίστη του, δυναμώνει τη θέλησή του, κινεί την ψυχή του σε ευγνωμοσύνη προς τον άγιο Θεό (Υπόμνημα εις τα Επιστολάς, τόμος Γ’, σελ. 227). Πιο συγκεκριμένα, ο Χριστιανός που κάνει υπομονή, γνωρίζει ότι δεν είναι μόνος του, διότι ο Κύριος είναι κοντά του. Πιστεύει ακράδαντα ότι ο Θεός ως Παντοδύναμος έχει τη δύναμη να ανατρέψει ακόμη και τα μεγαλύτερα εμπόδια. Ως Πάνσοφος μπορεί να δώσει διέξοδο και στα πλέον άλυτα προβλήματα. Ως Πανάγαθος είναι έτοιμος να αγκαλιάσει με αγάπη ακόμη και τον μεγαλύτερο αμαρτωλό. Αυτό αισθανόταν κι ο ιερός ψαλμωδός που έλεγε: «Τις η υπομονή μου; ουχί ο Κύριος;» Δηλαδή, τι άλλο έχω να περιμένω; Ο Κύριος δεν είναι η μόνη προσδοκία μου, Αυτός στον Οποίο οφείλω να στηρίζω όλες μου τις ελπίδες;» (Ψαλ. λη’ [38] 8). Όταν λέμε λοιπόν «ας κάνουμε υπομονή», δεν σημαίνει ότι θα περιμένουμε αδιάφορα κι αόριστα την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά ότι προσβλέπουμε στον Κύριο και εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην πατρική πρόνοιά Του. Επιπλέον ας μην ξεχνούμε ότι δεν θα ζήσουμε για πάντα στον κόσμο αυτό και συνεπώς, δεν θα μας ακολουθούν αιώνια τα βάσανα και οι στενοχώριες. Μας περιμένει άλλος κόσμος, ζωή αιώνια «ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός». Εκεί είχαν στραμμένο το βλέμμα τους όλοι οι Άγιοι, γι’ αυτό και μπορούσαν να υπομένουν φοβερά μαρτύρια ή να επιτυγχάνουν μεγάλα ασκητικά κατορθώματα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των αγίων Τεσσαράκοντα οι οποίοι όταν τους έριξαν μέσα στην παγωμένη λίμνη, έλεγαν μεταξύ τους: «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος αλγεινή η πήξις, αλλ’ ηδεία η ανάπαυσις» (ο χειμώνας είναι τσουχτερός, αλλά γλυκύς ο Παράδεισος. Το πάγωμα είναι οδυνηρό, αλλά γλυκιά η ανάπαυση κοντά στο Θεό). «Ας κάνουμε λίγη υπομονή, και θα μας ζεστάνει η αγκαλιά του πατριάρχου Αβραάμ. Με μια νύχτα ας αγοράσουμε την αιωνιότητα». Κι έτσι ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον υπέμειναν το φοβερό ψύχος κι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου. Ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης τόνιζε χαρακτηριστικά: «Τη σωτηρία των ανθρώπων ο Χριστός την κρέμασε στην υπομονή… Να προσέχουμε λοιπόν να μη χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας» (Γερ. Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι: Ε’ σελ. 290). Πράγματι, αυτός είναι ο μόνος δρόμος της σωτηρίας μας: η υπομονή. Αυτό τον δρόμο βάδισε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος εφάρμοσε την υπομονή σε τέλειο βαθμό και περιμένει, ως δίκαιος Αθλοθέτης, να στεφανώσει νικητή κάθε αγωνιστή που θα δείξει υπομονή μέχρι τέλους. Άλλωστε Εκείνος μας υποσχέθηκε ότι «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι’ [10] 22). |
Να προσεύχεσαι παντού και πάντοτε…
 Άνθρωπέ Μου, φίλε μου και αδελφέ μου, να προσεύχεσαι. «Προσευχή» σημαίνει να μιλάς με τον Θεό. Και είναι αυτό η ανώτερη έκφραση του ανθρώπου, το να μιλάει με τον Θεό του, τον πλάστη του και δημιουργό του! Επειδή η προσευχή είναι και μία ομολογία της πίστης μας στο Θεό, πρέπει να την αρχίζουμε με την Αγία Τριάδα. Αυτός είναι ο Θεός μας. Να την αρχίζουμε, δηλαδή, με το, «εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, αμήν». Επίσης από την προσευχή μας δεν πρέπει να απουσιάζει η Παναγία. Γιατί, όπως ο υιός του Θεού, ο Χριστός μας, πέρασε από την Παναγία για να έρθει ανάμεσά μας, έτσι και η προσευχή μας πρέπει να περνάει από την Παναγία, για να φθάσει στον Θεό. Να προσεύχεσαι, αγαπητέ μου, παντού και πάντοτε. «Εν παντί καιρώ και τόπω». Και περπατώντας στο δρόμο και ξαπλωμένος στο κρεβάτι μπορείς να προσεύχεσαι. Ο Ιώβ ήταν πεταμένος στην κοπριά για την αρρώστια του, αλλά εκεί έλεγε την ωραία δοξαστική προσευχή του: «Είη το όνομα κυρίου, ευλογημένον από του νύν και έως του αιώνος»! Στην προσευχή σου, άνθρωπέ μου, να λες στο Θεό ότι θέλεις. Σαν το μικρό παιδάκι, πού λέει στον μπαμπά του ότι θέλει καραμέλλες! Όλα τα προβλήματά σου και τις αγωνίες σου, όλα να τα λες στον Θεό. Μην ξεχνάς όμως να παρακαλείς τον Θεό να σου συγχωρέσει τα αμαρτήματά σου. Επίσης στην πρωινή σου και βραδινή προσευχή, να λες και το «Πάτερ ημών», γιατί μας το είπε ο Κύριος να λέμε την προσευχή αυτή, γι᾽ αυτό και την λέμε «Κυριακή προσευχή». Αν η ψυχή σου θέλει περισσότερα, πες τούς χαιρετισμούς στην Παναγία, έστω μία στάση την ημέρα. Έχουν μεγάλη δύναμη οι χαιρετισμοί στην Παναγία. Αλλά μην παραλείπεις να λες στην προσευχή σου και τα ατομικά σου αιτήματα, βγαλμένα από την καρδιά σου. Και με την προσευχή σου, αγαπητέ, να αγκαλιάζεις όλο τον κόσμο παρακαλώντας τον Θεό για χήρες, για ορφανά, για αρρώστους, για χρεωμένους, για αστέγους, για τούς πρόσφυγες αδελφούς και για όλο γενικά τον κόσμο. Τέλος, σου συνιστώ να λες κάθε μέρα αυτή την σύντομη και πεντάλογη προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ με». Και να λες και την άλλη σύντομη προσευχή της εκκλησίας μας στην Παναγία: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου· ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών». |
Ήρθε η ώρα που θα αδειάσουν οι Εκκλησίες;
 Το 730 μ.Χ.,οι εικονομάχοι κατόρθωσαν να έχουν με το μέρος τους το παλάτι, τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ τον Ίσαυρο(717-741 μ.Χ.), και αυτός κήρυξε διωγμό κατά των εικόνων. Από ‘δω αρχίζει το δράμα. Ενώ άλλοι υπέκυψαν στη διαταγή του, ο πατριάρχης Γερμανός αντιστάθηκε και παρότρυνε τους πιστούς σε αντίσταση. Ο αυτοκράτωρ τον κάλεσε στα ανάκτορα και είχαν σφοδρή συζήτηση πού κράτησε μέχρι το βράδυ. Ματαίως ο Γερμανός προσπάθησε με επιχειρήματα και αποδείξεις της Γραφής να πείσει τον βασιλέα να μη ξεκρεμάσουν τις εικόνες και να τις παραδώσουν στο πυρ. Ο Λέων τον απείλησε ότι, αν δεν πειθαρχήσει, θα υποστεί εκθρόνιση και εξορία. Ο άγιος Γερμανός είδε ότι μιλώντας μαζί του είναι σαν να απευθύνεται σε κουφό, μεθυσμένο από την ασέβεια. Και τότε αυτός, πού ποτέ δεν ζήτησε αξιώματα αλλά πάνω απ᾽ όλα είχε την τιμή της Εκκλησίας, κάλεσε το λαό της Κωνσταντινουπόλεως στη λειτουργία τελευταία φορά στο ναό της Αγίας Σοφίας. Στο τέλος διαμαρτυρόμενος για το διωγμό, έβγαλε το ωμοφόριο του, το διακριτικό άμφιο του αρχιερατικού αξιώματος, το απέθεσε πάνω στην αγία τράπεζα, βγήκε και είπε・ Αδέρφια μου, προδότης δεν γίνομαι・ παραμένω πιστός στο Χριστό και στις άγιες παραδόσεις μας… Έκλαιγε αυτός, έκλαιγε όλο το εκκλησίασμα. Εν συνεχεία ο ομολογητής άγιος Γερμανός εκθρονίζεται και αποσύρεται σε πατρικό του κτήμα στη θέση Πλατάνι, όπου εκοιμήθη το 740 μ.Χ. σε ηλικία 100 ετών, και ετάφη στη μονή της Χώρας, όπως λένε τα συναξάρια. Η μνήμη του αγίου Γερμανού του Α΄ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (715-730 μ.Χ.) μένει, αγαπητοί μου. Αν σήμερα έχουμε εικόνες στη λατρεία μας, το οφείλουμε και σ’ αυτόν, που θυσίασε το θρόνο του για την Ορθοδοξία. Η φωνή του φτάνει σ᾽ εμάς και λέει・ Παιδιά μου, όπως εγώ έτσι κ’ εσείς αγωνιστείτε για την Ορθοδοξία μας・ να είστε έτοιμοι για θυσίες υπέρ της ορθοδόξου πίστεώς μας. Ήρθε η ώρα που θα αδειάσουν οι Εκκλησίες; Η Ορθοδοξία κινδυνεύει από εχθρούς. Αλλά εχθροί της είμαστε κ’ εμείς. Ποιοι; Οι ψυχροί και αδιάφοροι, το 95% του Ελληνικού λαού. Η Αποκάλυψις λέει・ Καλύτερα να ήσουν ή ψυχρός ή ζεστός・ έτσι χλιαρός πού είσαι, θα σε κάνω εμετό (βλ. Απ. 3,15-16). Σήμερα οι χριστιανοί είναι χλιαροί・ δεν έχουν πυρ, θέρμη, ενθουσιασμό. Και ο άγιος Κοσμάς είπε・ Θα έρθει η ώρα πού θ’ αδειάσουν οι εκκλησιές. Ε, αυτό έγινε・ άδειασαν οι εκκλησιές. Αδελφοί μου, πλησιάστε στην Εκκλησία. Η πατρίδα μας δεν θα προσκυνήσει μασόνους και αθέους・ θα μείνει χώρα ορθοδόξων Χριστιανών, εις δόξαν του μόνου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. |
Σταύρωση Ιησού Χριστού: Η διδασκαλία και τα λόγια γεμάτα αγάπη
 ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Πάνω από το Σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός έκανε την πιο μεγαλειώδη διδασκαλία. Τα λόγια του Χριστού πάνω στο Σταυρό ήταν λόγια γεμάτα αγάπη. «Πάτερ άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» Ο Χριστός προσεύχεται πάνω από το Σταυρό Του για τους σταυρωτές Του και παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Μέσα στον αβάσταχτο πόνο, που Του προκαλούσε το φρικτό μαρτύριο, ο Κύριός μας Ιησούς, ο Θεός της αγάπης, συγχωρεί τους σταυρωτές Του, προσεύχεται γι’ αυτούς και τους δικαιολογεί. Πόσο μεγάλη και πλατιά είναι η θεική καρδιά και η αγάπη Του! Μας άφησε ένα σπουδαίο μήνυμα: Να συγχωρούμε με την καρδιά μας αυτούς που μας έφταιξαν. Να έχουμε κι εμείς πλατιά καρδιά για τους συνανθρώπους μας. «Αμήν λέγω σοι· σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» Ο Χριστός μιλά στο ληστή, που βρίσκεται σταυρωμένος δίπλα Του: «Σε διαβεβαιώνω με όλη την αλήθεια· σου λέω ότι σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Γιατί μίλησε έτσι ο Χριστός σε έναν κακούργο; Διότι ο ληστής είδε τη θεική γαλήνη στη μορφή του Χριστού και πίστεψε ότι Αυτός είναι ο Θεός και Τον παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου κι εμένα τον ληστή στην ουράνια βασιλεία σου». Και ο Χριστός, που κατάλαβε ότι ο ληστής μετάνιωσε ειλικρινά για τα λάθη του, τον συγχώρεσε και τον διαβεβαίωσε ότι θα τον πάρει μαζί Του στον Παράδεισο. Έτσι ο ληστής έγινε ο πρώτος πολίτης του Παραδείσου. Αυτό φανερώνει ότι ο Χριστός δέχεται κοντά Του όσους τον πλησιάζουν με ειλικρίνεια και μετανοούν για τις αμαρτίες τους. «Γύναι, ίδε ο υιός σου… ιδού η μήτηρ σου» Ο Χριστός είναι καρφωμένος στο Σταυρό, ματωμένος, μέσα σε φρικτούς πόνους. Κάτω από το Σταυρό Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο και θλίψη η Παναγία Μητέρα Του και ο μαθητής Του ο Ιωάννης. Ο Χριστός τους βλέπει. Ξεχνά το δικό Του μαρτύριο και θέλει να τους παρηγορήσει, να τους προστατέψει. Και λέει στη Μητέρα Του δείχνοντας τον Ιωάννη: «Γυναίκα, να ποιος θα είναι ο γιος σου από δω και πέρα». Ύστερα γυρίζει προς τον Ιωάννη τον αγαπημένο Του μαθητή και Του λέει: «Να η μητέρα σου». Με τα λόγια Του και το θεικό Του παράδειγμα ο Χριστός μας ανοίγει τον όμορφο δρόμο της αγάπης και του σεβασμού προς τους γονείς και τους συγγενείς. Κι ακόμα το δρόμο της αυταπάρνησης, που σημαίνει να ξεχνάς το δικό σου πόνο, για να παρηγορείς τις πονεμένες ψυχές των άλλων. «Διψώ» Το Θεικό και Τίμιο Αίμα του Χριστού έτρεχε πάνω στο Σταυρό. Ο πυρετός Του ανέβαινε. Τα σπλάχνα Του καίγονταν από τον αφόρητο πόνο. Και τότε ο Χριστός πρόφερε μια μικρή λέξη με μεγάλο νόημα: «Διψώ». Τότε οι άγριοι στρατιώτες βούτηξαν ένα σφουγγάρι σε ξύδι και χολή και το έφεραν στα χείλη Του. Όμως ο Χριστός δεν ήπιε. Γιατί; Πάνω στο Σταυρό διψούσε βέβαια αφόρητα, αλλά συγχρόνως είχε και μια αλλιώτικη δίψα. Διψούσε, όχι τόσο για νερό, όσο για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Χριστός διψά, δηλαδή επιθυμεί πολύ έντονα, να επικρατήσει σε όλη τη γη και σε καθεμιά ψυχή ξεχωριστά η ειρήνη Του, η αγάπη Του και το Ευαγγγέλιό Του. «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» Ο Χριστός επάνω στο Σταυρό σήκωσε όλες τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των αιώνων για να τις σβήσει. Και ήταν τόσες πολλές οι κακίες που σήκωσε, ώστε φάνηκε σαν ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Έτσι ο Ουράνιος Πατέρας Του πήρε για μια στιγμή το βλέμμα Του πάνω από τον Υιό Του. Αυτή η στιγμιαία αποστροφή του Θεού Πατέρα κάνει τον Χριστό να φωνάζει γεμάτος πόνο: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Για χάρη μας ο Χριστός στερήθηκε, στην πιο οδυνηρή ώρα της επίγειας ζωής Του, ακόμη και την παρουσία του Ουρανίου Πατέρα Του. Πόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία μας και πόσο μεγάλη η αγάπη του Χριστού μας! «Τετέλεσται» «Όλα έχουν πια τελειώσει». Το φρικτό Του μαρτύριο παίρνει τέλος. Το έργο Του πάνω στη γη, που ξεκίνησε όταν γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, έφτασε στο τέλος του. Ο,τι είχε να διδάξει και να πει στους ανθρώπους, το είπε. Είναι ο Νικητής. Θυσιάστηκε για τα πλάσματά Του. Μας άνοιξε το δρόμο της ευτυχίας και της χαράς, το δρόμο για τον Παράδεισο. Από δω και μπρος, για όποιον αγαπήσει και ακολουθήσει το Χριστό, αρχίζει μια νέα ζωή. Από δω και πέρα αρχίζει η Ανάσταση! «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» Ο τελευταίος λόγος του Χριστού, λίγο πριν εκπνεύσει πάνω στο σταυρό. Μιλά στο Θεό Πατέρα Του: «Πατέρα μου, γεμάτος ελπίδα και εμπιστοσύνη στα χέρια Σου παραδίδω την λογική και αθάνατη ψυχή μου». Δεν ήρθε κανένας άγγελος να πάρει την ψυχή του Χριστού. Μόνος Του, με την ελεύθερη θέλησή του την παραδίδει στον Πατέρα. Ο Χριστός ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος, έκανε θαύματα, κήρυξε, υπηρέτησε το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του. Σ’ αυτόν λοιπόν επιστρέφει πάλι και σ’ Αυτόν παραδίδει την ψυχή Του. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας διδάσκει ότι όλη η ζωή μας ανήκει στο Θεό. Το θέλημά Του πρέπει να εφαρμόζουμε πάντοτε, και στα δικά Του χέρια να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας. |
Εκκλησία: Το Μεγάλο Νοσοκομείο
 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ: Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο και αν είναι. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο: Μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας. Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γεροντικό |
1-10 of 1362