αναρτήθηκε στις 12 Μαΐ 2018, 11:04 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 12 Μαΐ 2018, 11:04 π.μ.
]
Κάποιοι χριστιανοί διερωτώνται μήπως η χρήση κοινής λαβίδας για
όλους, ενέχει τον κίνδυνο μόλυνσης από κάποια αρρώστια. Υπάρχουν μάλιστα
γονείς, ελάχιστοι ευτυχώς, που αποφεύγουν νά κοινωνήσουν τα παιδιά τους
για να μην μολυνθούν. Κάποιοι μάλιστα προτείνουν κουταλάκια…μιας
χρήσης! Αλοίμονο, όμως, αν ο Χριστός κολάει μικρόβια.
Ο Χριστός είναι η Ζωή και μόνο ζωή μπορεί να δώσει. «Ζωήν ήλθες
παρασχείν και ου θάνατον» λέει ένα ωραίο τροπάριο. Γι’ αυτό και οι
πατέρες ονομάζουν τη θ. κοινωνία «φάρμακον αθανασίας» και όχι αιτία
θανάτου. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας καθαρίζει από τις αμαρτίες,
μας χαρίζει την αιώνια ζωή. Πως μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι είναι
δυνατόν να μεταδοθεί με αυτήν η οποιαδήποτε μολυσματική άρρώστια.
Ποτέ δεν παρουσιάστηκε έστω κι ένα κρούσμα τέτοιας μόλυνσης. Ούτε κάν
στους ιερείς των νοσοκομείων που κοινωνούν άρρωστους με βαρείες
μολυσματικές νόσους, που όπως είναι γνωστό καταλύουν στο τέλος ό,τι έχει
μείνει στο ‘Αγ. Ποτήριο.
Οι χριστιανοί που έχουν τέτοιες φοβίες και λογισμούς θα πρέπει να
ενισχύσουν την πίστη τους και να μην αφήνουν τον πειρασμό να τους
ταράζει. Η θεία κοινωνία είναι το θαύμα της αγάπης του Θεού. Το θαύμα
αυτό επεκτείνεται σε όλη την έκταση της ζωής μας και καλύπτει τα πάντα.
«Γενέσθω μοι ο άνθραξ του παναγίου Σου Σώματος και του Τίμιου Σου
Αίματος εις αγιασμόν και φωτισμόν και ρώσιν της ταπεινής μου ψυχής και
του σώματος».
Πηγή: Λίγα λόγια για τη Θεία Ευχαριστία, Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος, Ναύπλιο. |
αναρτήθηκε στις 5 Μαΐ 2018, 11:23 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 5 Μαΐ 2018, 11:24 π.μ.
]
Είναι αδύνατον να περιγράψουμε τους ευκλεείς καρπούς που χαρίζει
στον άνθρωπο η καρδιακή προσευχή. Θα μπορούσαμε να περιοριστούμε μόνο
στα λόγια που συναντούμε στις Πράξεις των Αποστόλων ότι «πας ός άν
επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Πράξ. 2,21 ), αλλά πρέπει να
υπογραμμίσουμε ότι οι καρποί της καρδιακής προσευχής είναι ανεξάντλητοι.
Πολλοί και ποικίλοι.
Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί σε κάθε ψυχή που καλλιεργεί τη νοερά εργασία και αποκτούμε την θεία άκτιστη Θεία Χάρη.
«Δια Πνεύματος Αγίου», συνοψίζει ο Μέγας Βασίλειος, «η εις παράδεισον αποκατάστασις , η εις βασιλείαν ουρανών άνοδος∙ η εις υιοθεσίαν επάνοδος∙ η παρρησία του καλείν εαυτών Πατέρα τον Θεόν , κοινωνόν γενέσθαι της χάριτος του Χριστού…».
«Κατά την αναλογίαν της καθάρσεώς μας», καθώς διδάσκει ο Άγιος Συμεών
ο Νέος Θεολόγος, επιτυγχάνουμε την κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα.
Συνοπτικά οι καρποί της νοεράς προσευχής είναι:
• η εγρήγορση και η ευλάβεια
• ο φόβος του Θεού και η μνήμη θανάτου
• η ειρήνη των λογισμών και η θερμότητα της καρδιάς
• η συνεχής παρακολούθηση της πνευματικής μας ζωής και το κατά Θεόν πένθος.
• η αίσθηση της παρουσίας του Θεού και η έξοδος της ψυχής από τα αισθητά πράγματα
• η απόκτηση της αγάπης του Θεού και η κατανόηση της Αγίας Γραφής
• τα δάκρυα κατανύξεως και ο φωτισμός του νου
• η μέθεξη ακτίστου ενεργείας και η θεία έλλαμψη.
Ναι. Η νοερά προσευχή φέρνει θείες καταστάσεις, άγια χαρίσματα,
υπερκόσμια βιώματα τα οποία «Μάτι δεν είδε κι ούτε αυτί τ’ άκουσε κι
ούτε που τα ‘ βαλε ο λογισμός του ανθρώπου όσα ετοίμασε ο Θεός για
κείνους που Τον αγαπούν» ( Α’ Κορ. 2,9 ) .
Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει: «Αρκεί το όνομά σου καλέσαι μόνον και
πάντα ανύσαι μεθ’ υπερβολής» ( Αρκεί το Όνομά σου μόνο να επικαλεσθώ και
θα τα επιτύχω όλα με υπερβολική ευκολία ) .
Και πάλι ο ιερός Πατέρας τονίζει: «Δεν υπάρχει εμπόδιο να προσεύχεσαι
καρδιακά ακόμη κι όταν περπατείς και να έχεις το νου σου στον ουρανό
…Και κάθε τί που κάνετε …όλα να τα κάνετε στο όνομα του Κυρίου Ιησού και
για τη δόξα Του”… Σε κάθε περίπτωση πρώτα να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν και μετά να καταγίνεσαι με τις υποχρεώσεις σου…
Όταν επικαλείσαι το όνομα του Θεού , όλα εξελίσσονται ευνοϊκά… Όλα να
τα κάνεις στο όνομα του Κυρίου και όλα τα αιτήματά σου θα ευοδωθούν…
Τίποτε δεν είναι ίσο με το όνομα του Χριστού… “ Το όνομα σου”, λέγει το
Άσμα των Ασμάτων “είναι σαν το μύρο που χύνεται και ευωδιάζει”. Εκείνος που προφέρει αυτό το όνομα , γεμίζει αμέσως από ευωδία.
Αν πεις, στο όνομά του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος με
πίστη τα φέρνεις όλα εις πέρας… Έτσι , όταν επιστρατεύεις το όνομα του
Κυρίου εναντίον των ασθενειών είναι φοβερό. Αν ψέλνεις με πίστη το γλυκό
αυτό άσμα, μπορείς να απομακρύνεις αρρώστιες και δαίμονες… Με την
επικράτηση του ονόματος του Χριστού η οικουμένη επέστρεψε στην αληθινή
πίστη, η τυραννική εξουσία της αμαρτίας καταργήθηκε ο διάβολος απατήθηκε οι ουρανοί που ήταν κλειστοί για τον άνθρωπο άνοιξαν και εμείς αναγεννηθήκαμε”».
Πηγή: Θεολογία και Θαύματα
της Νοεράς Προσευχής
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ
ΠΑΥΛΟΥ Κ. ΝΤΑΝΑ
ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΟΣ
Εκδόσεις «Άθως» |
αναρτήθηκε στις 21 Απρ 2018, 12:32 μ.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 21 Απρ 2018, 12:32 μ.μ.
]
Η εικόνα του Ταξιάρχη: Φτιαγμένη από χώμα και αίμα μοναχών η εικόνα αποτυπώνει στο σύνολο όλο το θαύμα που διέπει τη δημιουργία της.
Την
ώρα που δεκάδες πιστοί είδη από χτες διανύουν είτε με τα πόδια είτε με
οχήματα και λεωφορεία 37 χλμ για να φθάσουν και φέτος στο Ιερό Ναό του
Ταξιάρχη στο Μανταμάδο με σκοπό να παραστούν στην ιερά πανήγυρη που
τελείται κάθε χρόνο ανήμερα της Κυριακής των Μυροφόρων, έρχεται ξανά η
ανάγκη να αναζητήσει κανείς τις επιταγές θρύλων και παραδόσεων όσον
αφορά την προέλευση της θαυματουργής και παγκοσμίως ξακουστής εικόνας
του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Φτιαγμένη
από χώμα και αίμα μοναχών η εικόνα αποτυπώνει στο σύνολο όλο το θαύμα
που διέπει τη δημιουργία της από την α ή έως το τέλος. Οι ρίζες της
χάνονται πολλούς αιώνες πριν και συγκεκριμένα τοποθετούνται γύρω στον
10ο με 11ο αιώνα εποχή όπου οι νησιωτικές περιοχές μαστίζονταν έντονα
από τις συνεχείς επιδρομές και λεηλασίες των πειρατών. Η Λέσβος ήταν
συχνός προορισμός των μακελάρηδων όντας τόπος πλούσιος με όλα τα καλά σε
πλήρη αφθονία.
Αναζητώντας
το θρύλο πάμε στα άδυτα της αδίστακτης ομάδας της οποίας ηγείτο ο
ξακουστός για την αγριότητα και την ανίκητη φύση του αρχιπειρατής Σιρχάν
ο οποίος είχε βάλει ως στόχο ζωής την κατάληψη και λεηλασία του
μοναστηριού που βρισκόταν λίγο χιλιόμετρα πιο πέρα από την οχυρωμένη
πολιτεία με το όνομα Στένακας.
Η
ίδρυση του μοναστηριού τοποθετείται πολύ παλιότερα ωστόσο οι καλόγεροι
που τότε το υπηρετούσαν διατηρούσαν με απόλυτο σεβασμό κάθε ίχνος της
ιερής παράδοσης που ο ίδιος ο χώρος εξυπηρετούσε όντας καταφύγιο και για
διάφορα πολύτιμα αντικείμενα. Το τελευταίο στοιχείο ήταν αυτό που είχε
εξάψει το ενδιαφέρον των πειρατών και μια μέρα έβαλαν πλώρη για την
καταπάτηση του.
Τα
πλοία τους έφθασαν τα μεσάνυχτα στις ακτές της περιοχής και οι ίδιοι με
συνοπτικές και προσεκτικές διαδικασίες έφθασαν αθόρυβα στην τοποθεσία
του μοναστηριού. Οι μοναχοί είχαν ήδη ανταποκριθεί στα συνεχόμενα
χτυπήματα του ξύλινου σημάντρου με σκοπό να παραστούν στην ακολουθία του
όρθρου.
Την
ώρα που ο αέρας γέμισε με τις γλυκές μελωδικές ψαλμωδίες του οι
πειρατές όρμησαν αλαλάζοντας μετατρέποντας την ειρηνική ιερή στιγμή σε
ιαχή πολέμου. Οι καλόγεροι σφαγιάστηκαν με άγριο και απάνθρωπο τρόπο ενώ
κανείς δεν γλίτωσε από το μένος και την θηριωδία των πειρατών…Μα να
κάποιος κατάφερε να ξεφύγει από το λουτρό αίματος και δεν ήταν άλλος από
το νεαρότερο σε ηλικία δόκιμο καλόγερο της Μονής, τον αμούστακο ακόμα
Γαβριήλ.
Το
καλογεροπαίδι όντας ευκίνητο κατάφερε να διαφύγει από ένα σημείο
φθάνοντας στη στέγη ωστόσο έγινε αντιληπτός από τους πειρατές οι οποίοι
έτρεξαν μανιασμένοι πίσω του επιδιώκοντας να έχει και αυτός την τύχη των
συντρόφων του. Και τότε ω του θαύματος: η στέγη μετατράπηκε σε
φουρτουνιασμένη θάλασσα και ανάμεσα στους αφρούς και τα μανιασμένα
κύματα ξεχώρισε ευθύς αμέσως η ηγετική και πελώρια μορφή ενός στρατιώτη ο
οποίος γεμάτος αγριότητα μέσα από φωτιά πρόταξε το σπαθί του εναντίον
των πειρατών οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή.
Ο
νεαρός Γαβριήλ ένιωθε δέος και ιερό φόβο να κυριεύουν το μυαλό και το
κορμί του ενώ ο πόνος για την απώλεια των συντρόφων του φάνταζε
απαρηγόρητος. Το μόνο φωτεινό σημείο ήταν το θαύμα που μόλις είχε
προηγηθεί και που του προξένησε ανεξήγητα μία έντονη επιθυμία να
αποτυπώσει με κάποιο τρόπο την μορφή του στρατιώτη που ουσιαστικά του
έσωσε τη ζωή. Τότε πέφτοντας στα γόνατα ζήτησε μέσω θερμής παράκλησης
από τον Ταξιάρχη να του δώσει φώτιση για να μπορέσει να φιλοτεχνήσει τη
μορφή του. Και όντως έτσι έγινε.
Σαν
κυριευμένος από μία αόρατη και ανώτερη δύναμη να κινεί τα χέρια του
πήρε χώμα ενώ με ένα σφουγγάρι μάζεψε το αίμα από τους σφαγιασθέντες
αδελφούς του. Ανακατεύοντας τα οραματιζόταν την μορφή του ατρόμητου
στρατιώτη. Λέγεται ότι ο πηλός δεν έφθασε για να φτιάξει όλο το υπόλοιπο
σώμα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η εικόνα του προσώπου και να δοθεί
έμφαση σε αυτήν.
Έκτοτε
ο ιερός ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου αποτελεί πόλο έλξης
χιλιάδων πιστών οι οποίοι κάθε χρόνο συρρέουν όχι μόνο στη χάρη του
δηλαδή στις 8 Νοεμβρίου καθώς και κατά τη διάρκεια του πανηγυριού ανήμερα της Κυριακής των Μυρoφόρων 2 εβδομάδες ακριβώς μετά την Κυριακή του Πάσχα.
Σκοπός
η προσκύνηση της ιερής εικόνας με την μαυριδερή όψη που για τους
ντόπιους μιλά στην καρδιά και την ψυχή τους. Άλλες φορές αφήνει την
αίσθηση ότι το πρόσωπο σκοτεινιάζει δείγμα ότι ο Ταξιάρχης είναι
δυσαρεστημένος με όσα συμβαίνουν στην μικρή κοινωνία ενώ άλλοτε απορρέει
μία γλυκύτητα και αγαλλίαση. Οι διηγήσεις πιστών σχετικά με θαύματα του
Αγίου είναι εκατοντάδες και έχουν καταγραφεί σε δεκάδες βιβλία ενώ ως
ένδειξη ευγνωμοσύνης πολλοί είναι αυτοί που αφήνουν αφιερώματα γύρω από την εικόνα του.
Μιλώντας
για θαύματα είναι πασίγνωστη πλέον και η ιστορία απόρροια της διήγησης
του νεωκόρου του ναού όπου εν έτη 1963 ανήμερα της επίθεσης των
Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο με το που πήγε να ανάψει τα καντήλια είδε
έκπληκτος την μεγάλη εξωτερική εικόνα που συναντά κανείς στο προαύλιο
του ναού να λείπει.
Η
απώλεια διήρκεσε μία εβδομάδα ενώ το μυστήριο έλυσε λίγο καιρό μετά
ένας νεαρός ο οποίος κουβαλώντας ένα κριάρι έφθασε να προσκυνήσει την
εικόνα του Αγίου που με βάση τη μαρτυρία του έσωσε τη ζωή καθώς τον
επικαλέστηκε όντας στο μέτωπο.
Φυσικά
οι μαρτυρίες είναι αναρίθμητες ενώ ο Ταξιάρχης αποτελεί για του
Λέσβιους σύμβολο πίστεως και ισχυρής προστασίας εν μέσω χαλεπών καιρών
και προσωπικών δυσκολιών. |
αναρτήθηκε στις 14 Απρ 2018, 11:30 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 14 Απρ 2018, 11:30 π.μ.
]
– Δεν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό και τότε
χάνεται. Το δέρμα της γεμίζει πληγές και τις νύχτες πονάει.
– Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες· αν δεν είναι ολόκληροι μάρτυρες, είναι μισοί.
– Και όλη η ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία.
– Επομένως ο μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει να λάβη! Τον
Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο. Όταν ο Χριστός βλέπη ότι κάποιος
αντέχει μια βαρειά αρρώστια, του την δίνει, ώστε με την λίγη ταλαιπωρία
στην επίγεια ζωή να ανταμειφθή πολύ στην ουράνια, την αιώνια, ζωή.
Υποφέρει εδώ, αλλά θα ανταμειφθή εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει
Παράδεισος, υπάρχει και ανταμοιβή.
Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση:
«Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο
πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα,
στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια
αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μου λέει.
«Δηλαδή δικαιούσαι ένα ‘’εφάπαξ’’ και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα.
Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «»Παππούλη, αυτή η
πληγή δεν κλείνει· φαίνεται το κόκκαλο». «Ναι, αλλά από εκεί μέσα
φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να
σου αυξάνη την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει
και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο
πολύ μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η
καημένη.
Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια
πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θα
αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που
μας ετοιμάζει ο Χριστός. Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι
παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω για τις
σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω
ουράνια ανταμοιβή. Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό,
αφού δεν έχω ανταποκριθή στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες.
Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι· και η καλογερική και οι
αρρώστιες που περνώ. Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο
οικονομίες. Ευχηθήτε όμως να μη με ξοφλάη με αυτά σ’ αυτήν την ζωή,
γιατί τότε αλλοίμονό μου! Μεγάλη τιμή μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα
ακόμη περισσότερο την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω,
και μισθό δεν θέλω.
Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά.
Καλύτερα να έχη κάτι. Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα
από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε. Γι’ αυτό λέω, αν δεν έχη
κανείς υποχρεώσεις, να προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από την υγεία του
είναι χρεώστης, ενώ από την αρρώστια, όταν την αντιμετωπίζη με υπομονή,
έχει να λάβη. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο[, είχε έρθει μια φορά ένας άγιος
Επίσκοπος, πολύ γέρος, ονόματι Ιερόθεος, που ασκήτευε στην Σκήτη της
Αγίας Άννης. Την ώρα που έφευγε, όπως πήγε να ανεβή στο ζώο, τραβήχτηκε
το παντελόνι του και φάνηκαν τα πρησμένα του πόδια. Οι Πατέρες που πήγαν
να τον βοηθήσουν, τα είδαν και τρόμαξαν. Εκείνος το κατάλαβε και τους
είπε: «Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Τον παρακαλώ να
μη μου τα πάρη».
Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Λόγοι του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Δ’ Οικογενειακή ζωή» |
αναρτήθηκε στις 11 Απρ 2018, 2:30 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 11 Απρ 2018, 2:30 π.μ.
]
Άγιος Νικόλαος Πλωμαρίου
Αγιάσος
ΚΕΡΑΜΕΙΑ
ΑΦΑΛΩΝΑΣ
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ
ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ – ΑΓΙΑΣΟΣ
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ – ΜΥΤΙΛΗΝΗ
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ – ΠΑΜΦΙΛΑ
ΑΓΙΑΣΟΣ
ΑΓΙΑΣΟΣ
ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ – ΑΝΩ ΧΑΛΙΚΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΣ
ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ – ΙΠΠΕΙΟΣ
ΑΓΡΑ
ΚΟΥΡΝΕΛΑ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ
ΑΜΠΕΛΙΚΟ
ΑΣΩΜΑΤΟΣ
ΦΙΛΙΑ
ΚΑΤΩ ΧΑΛΙΚΑΣ
ΛΙΣΒΟΡΙ
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΩΤΗΡΟΣ – ΑΝΕΜΩΤΙΑ
ΜΙΣΤΕΓΝΑ
ΜΟΛΥΒΟΣ
ΜΟΛΥΒΟΣ
ΜΟΛΥΒΟΣ
ΝΑΠΗ
ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – ΛΑΦΙΩΝΑΣ
ΠΑΜΦΙΛΑ
ΠΑΠΑΔΟΣ
ΠΑΠΑΔΟΣ
ΠΑΠΑΔΟΣ
ΠΕΛΟΠΗ
ΠΕΡΑΜΑ
ΠΛΑΚΑΔΟΣ ΓΕΡΑΣ
ΠΛΩΜΑΡΙ
ΣΥΚΑΜΙΝΙΑ
ΣΚΟΥΤΑΡΟΣ
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ – ΜΟΛΥΒΟΣ
ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ – ΜΕΣΑΓΡΟΣ
|
αναρτήθηκε στις 10 Απρ 2018, 3:28 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 10 Απρ 2018, 3:28 π.μ.
]
αναρτήθηκε στις 3 Απρ 2018, 1:56 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 3 Απρ 2018, 1:56 π.μ.
]
Περάσαμε πιά το πέλαγος της
νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και τώρα στεκόμαστε μπροστά στη θύρα
της Μεγάλης Εβδομάδος, οπού ονομάζεται Μεγάλη όχι γιατί είναι
μεγαλύτερη, ή έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν
εν αυτή παρά του Δεσπότου κατορθώματα. Και γάρ εν αυτή τη εβδομάδι τη
Μεγάλη, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, η χρονία του διαβόλου κατελύθη
τυραννίς· ο θάνατος εσβέσθη· ο ισχυρός εδέθη· τα σκεύη αυτού διηρπάγη·
αμαρτία ανηρέθη· η κατάρα κατελύθη· ο Παράδεισος ανεώχθη· ο Ουρανός
βάσιμος γέγονεν· άνθρωποι αγγέλοις ανεμίγησαν· το μεσότοιχον του φραγμού
ήρθη· το θριγγίον περιηρέθη· ο της ειρήνης Θεός ειρηνοποίησε τα άνω και
τα επί της γής· διά τούτο Μεγάλη καλείται Εβδομάς».Όντως φοβερά αυτής
της εβδομάδος τα Μυστήρια! Όλη η ποίηση του Χριστιανισμού και όλη η δόξα
της Ορθοδοξίας, από αυτή την εβδομάδα πηγάζουν.
Απ᾿ τον καιρό που, μαθητούδια ακόμη,
παίρναμε απ᾿ το ζεστό χέρι της μάνας μας τη σύνοψη και το κερί, που
καθώς ήταν αγνό μοσκοβολούσε σάν λιβάνι όταν έκαιγε, και πηγαίναμε στις
ακολουθίες του Νυμφίου, ή στις Μεγάλες Ώρες των Παθών, της Μεγ. Πέμπτης
και της Μεγ. Παρασκευής, όπου κλαίγαμε από καρδιάς μπρός στον
Εσταυρωμένο, καθώς αποθέταμε με τρέμοντα δάχτυλα τα παρθενικά
αγριολούλουδα, που με μίαν ολόζεστη λαχτάρα τρέχαμε να μάσουμε στους
κήπους και στα χωράφια· απ᾿ τα μικρά μας εκείνα χρόνια, που προσμέναμε
να ῾ρθει η εβδομάδα των Παθών, για να δεχτούμε ύστερα και την Ανάσταση,
μέχρι τα γηρατειά μας τα βαθιά, αυτή η Εβδομάδα είναι που μάς κρατάει
συντροφιά με τον πόνο της, με τα δάκρυά της, με τη λύπη της, αλλά και με
τη χαρά και την ευφροσύνη της Αναστάσεως, που ακολουθεί.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία της
ζωής, που η αγία Εκκλησία μας την δίνει με τον πιό ωραίο, απλό και
κατανυκτικό τρόπο στη Μεγάλη Εβδομάδα. Και είναι αλήθεια, ότι αυτή η
φιλοσοφία, που δεν είναι άλλη από την υψηλή θεολογία του Σταυρού, δεν θα
μπορέσει ποτέ κανείς να την αφομοιώσει και να την κατανοήσει έξω από
τον εκκλησιαστικό περίβολο, έξω από τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Έξω από την Εκκλησία, ο Σταυρός ή η
Μεγάλη Εβδομάδα γίνεται λογοτεχνία, γίνεται θέατρο ή κινηματογράφος,
γίνεται στοχαστική διάλεξη ή δημοσιογραφικό άρθρο, γίνεται ευκαιρία για
να δοκιμάσει κανείς τις ικανότητές του μ᾿ έναν τρόπο – οποιοδήποτε –
επάνω σ᾿ ένα σοβαρό θέμα. Και μόνο μέσα από τις ιερές Ακολουθίες και τη
λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην
κορφή της πνευματικής φιλοσοφίας και στη δόξα της Αναστάσεως,
ανεβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και περνώντας πνευματικά
μέσα από την αγωνία της Σταυρώσεως.
Ο ορθόδοξος χριστιανός, όλη την Εβδομάδα
έχει ένα μεγάλο δρόμο να οδοιπορήσει. Μεγάλο, όχι με τις εξωτερικές,
αλλά με τις εσωτερικές διαστάσεις. Ένα δρόμο, που περπάτησε ο ίδιος ο
Χριστός. Ναί, κι άς μή φανεί σε κανέναν αυτό το πράγμα παράδοξο. Αν δεν
«συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν», δεν θα μπορέσουμε οὔτε τη
Μεγαλοβδομάδα να νιώσουμε, οὔτε και στην Ανάσταση να φτάσουμε μαζί του.
Σ᾿ αυτό το δρόμο, που βρίσκεται πάντα κάτω απ᾿ τη σκιά του Σταυρού, και
αντικρύζει στο βάθος το φωτεινό λόφο της Αναστάσεως, οι άγιοι Πατέρες
έβαλαν μερικά σημάδια σάν ορόσημα, που μάς βοηθούν κι αυτά μ᾿ έναν
ειδικό το καθένα τρόπο, για να πετύχουμε το σκοπό μας.
Τη Μεγάλη Δευτέρα, μετά το Κοντάκιο και
τον Οίκο της ημέρας, θ᾿ ακούσουμε μαζί με το σύντομο συναξάρι, αυτό το
υπόμνημα: «τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου
Ιωσήφ του παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης συκής».
Δοξάζεται και τιμάται ο πάγκαλος Ιωσήφ, γιατί «της Αιγυπτίας τότε ταίς
ηδοναίς μή δουλεύσας», εσκλαβώθηκε μέν κατά το σώμα, αλλά κατά την ψυχή
έμεινε αδούλωτος, ο αοίδιμος και σώφρων, και έτσι αξιώθηκε να γίνει
κυρίαρχος όλης της Αιγύπτου. «Ο Θεός γάρ παρέχει τοίς δούλοις αυτού
στέφος άφθαρτον». Η κατάρα έπειτα της άκαρπης συκιάς, μάς λέει ν᾿
αποφεύγουμε το πάθος και να κάνουμε έργα και καρπούς πνευματικούς, για
να μή μάς εύρει ο Χριστός με φύλλα μοναχά σάν έρθει, και μάς δείξει τη
φωτιά, σάν μοίρα αναπόφυγη των ακάρπων μας δέντρων.
Τη Μεγάλη Τρίτη θ᾿ ακούσουμε: «της των
δέκα παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα», δηλ. των πέντε φρονίμων και
των πέντε μωρών παρθένων, με τις διδακτικές λαμπάδες τους. Μάς
συμβουλεύει κ᾿ εδώ με ύμνους εξαίσιους η Εκκλησία μας, «να σπουδάσωμεν
να ανάψωμεν τάς νοητάς λαμπάδας των ψυχών μας, ως αι φρόνιμοι εκείναι
παρθένοι. Διατί; Ίνα με το λαμπρόν φώς των λαμπάδων μας και με ύμνους
πνευματικούς, συναπαντήσωμεν τον αθάνατον νυμφίον των ψυχών, δηλαδή τον
Δεσπότην μας Ιησούν Χριστόν, όστις θα έλθει εν τη συντελεία του κόσμου,
διά να εμβάσει τάς δρονίμους ψυχάς μέσα εις τον ουράνιον νυμφώνα της
αϊδίου τρυφής τεσ και βασιλείας».
Τη Μεγάλη Τετάρτη: «της αλειψάσης τον
Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες
εθέσπισαν, ότι πρό του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονεν». Ποιός δεν
δακρύζει, όταν σκεφθεί ότι, ενώ όλοι αμαρτάνουμε (και πολλές φορές
βαρύτερα από την πόρνη) ωστόσο δεν ακολουθούμε το παράδειγμά της, για να
σβήσουμε με δάκρυα μετανοίας το χειρόγραφο, που είναι φορτωμένο με το
πλήθος των αμαρτιών μας.
Τη Μεγάλη Πέμπτη «εορτάζομεν τον Ιερόν
Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον, την υπερφυά προσευχήν και την Προδοσίαν».
Η κυριαρχούσα μορφή – αιώνιο σύμβολο σκότους συνειδήσεως και παράδειγμα
προς αποφυγήν – είναι η προδοτική όψη του Ιούδα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή «τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν».
Και το Μέγα Σάββατον «την Θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν».
Είπαμε, ότι πίσω από τα μαρτύριο και το
Πάθος της Σταυρώσεως, ο ορθόδοξος χριστιανός βλέπει πάντοτε το γλυκό φώς
της Αναστάσεως. Είναι αυτό που τον εμποδίζει να ιδεί τα Πάθη μέσα σ᾿
ένα ζοφερό και καταλυτικό σκοτάδι. Ο ορθόδοξος – και ο Έλληνας
ιδιαίτερα, που πέρασε τόσα και τόσα πάθη μέσα στη μακραίωνη πορεία της
ιστορίας του – είναι ντυμένος με το ζεστό ένδυμα της χαρμολύπης. Πάσχει
και υποφέρει, αλλά όχι με ασυγκράτητο σαρκικό πόνο. Η πνευματική
φιλοσοφία του Σταυρού, αυτές τις ημέρες ειδικώτερα, πρέπει να είναι ο
επιούσιος άρτος μας, ο άρτος της ζωής μας. Ιδού πώς βλέπουν μερικοί από
τους αγίους Πατέρας το Σταυρό και το μυστήριο της Σταυρώσεως.
Ο ακάνθινος στέφανος φανέρωσε ότι ο
Κύριος εξάλειψε την κατάρα που έλαβε η γή, να βλαστάνει αγκάθια και
τριβόλια και ότι ο Χριστός αφάνισε τις μέριμνες και τις οδύνες της
παρούσης ζωής.
«Εξεδύθη τα ιμάτια και ενεδύθη την
πορφύραν, διά να εκδύσει τους δερματίνους χιτώνας της νεκρώσεως, οπού
εφόρεσεν ο Αδάμ μετά την παράβασιν. Κάλαμον έλαβεν ο Κύριος εις την
δεξιάν, ως σκήπτρον, διά να θανατώσει τον αρχαίον όφιν και δράκοντα·
έλαβε κάλαμον, διά να σβήσει το χειρόγραφον των αμαρτιών μας. Έλαβε τον
κάλαμον διά να υπογράψει βασιλικώς, με το κόκκινον αίμα του, το γράμμα
της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας, καθότι και οι βασιλείς με κόκκινον
κιννάβαρι υπογράφουσιν».
»Εις το ξύλον εσταυρώθη, διά το ξύλον
της γνώσεως. Έλαβε την γεύσιν της χολής και του όξους, διά την γλυκείαν
γεύσιν του καρπού του απηγορευμένου. Έλαβε τα καρφία διά να καρφώσει την
αμαρτίαν. Άπλωσε τάς χείρας εις τον Σταυρόν, διά να ιατρεύσει το άπλωμα
των χειρών του Αδάμ και της Εὔας, οπού εποίησαν εις το απηγορευμένον
ξύλον, και διά να ενώσει τα μακράν διεστώτα, αγγέλους και ανθρώπους,
ουράνια και επίγεια. Έλαβε τον θάνατον, διά να θανατώσει τον θάνατον.
Ετάφη, διά να μή στρεφώμεθα πλέον ημείς εις την γήν, ως το πρότερον…».
»Εσκοτίσθησαν οι φωστήρες, διά να
φανερώσουν ότι πενθούσι τον Σταυρωθέντα. Αι πέτραι εσχίσθησαν, διότι
έπασχεν η πέτρα της ζωής. Εις το ύψος του Σταυρού ανέβη, διά το πτώμα
οπού έπαθεν ο Αδάμ. Και τελευταίον ανέστη, διά την ιδικήν μας
ανάστασιν!».
Ώ! Ευτυχισμένοι και τρισμακάριοι, όσοι
μπορέσουν ν᾿ αφήσουν τις βιοτικές τους μέριμνες αυτές τις μέρες, κι
αρχίσουν από τώρα, από αυτή την ώρα κιόλας, την ευλογημένη πορεία δίπλα
στον πορευόμενο προς το Πάθος Χριστό! «Δεύτε οὖν και ημείς,
συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι᾿ αυτόν, ταίς του
βίου ηδοναίς», «ίνα μή μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».
|
αναρτήθηκε στις 11 Μαρ 2018, 1:49 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 11 Μαρ 2018, 1:49 π.μ.
]
Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη, που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του…
Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι…
Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα, ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του…
Οταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε:
-Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε ;
Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος!
«Πού ξέρεις παιδί μου; του απάντησε ο Γέροντας..»
»Ίσως φέτος μετανοήσει…»
-«Κι αν το ξανακάνει;..» Ξέσπασε ο υποταχτικός.
«Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω… για να του ανοίξω και να του τα
δώσω εγώ, για να μην ξανακλέψει… και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή
του…»
Έσκυψε ο υποταχτικός του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα… |
αναρτήθηκε στις 21 Φεβ 2018, 3:09 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 27 Φεβ 2018, 2:26 π.μ.
]
Η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου συνεχίζει την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της στο συσσίτιο της Ιεράς Μητροπόλεων Μητιλήνης και στο κοινωνικό παντοπωλείο του ιερού ναού αγίου Νικολάου Πλωμαρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης Ερεσσού και Πλωμαρίου με την αποστολή 2 τόνων τροφίμων. Η νέα αυτή αποστολή περιλαμβάνει μεγάλες ποσότητες από όσπρια, ζυμαρικά, τοματοπολτό, ρύζι κ.α. τα οποία θα διατεθούν για τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των κοινωνικά αδύναμων συνανθρώπων μας. Ο Αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου , Πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Μεταξής και το εκκλησιαστικό συμβούλιο εκφράζουν θερμές ευχαριστίες για την νέα ευγενική και φιλάνθρωπη αυτή προσφορά προς τον Καθηγούμενο της Ι. Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ και την ευλογημένη συνοδεία του, καθώς πρωτοβουλίες και προσφορές όπως αυτὴ διατηρούν πάντοτε άσβεστη την κανδήλα της Πίστης και της ελπίδος προς τον Θεό, προσφέροντας ζωντανό και αδιάψευστο παράδειγμα της αληθινής κατά Χριστὸν αγάπης, ιδίως στις παρούσες πολὺ δύσκολες περιστάσεις για την πολυβασανισμένη μας Πατρίδα. Ευχόμοθα ο Παντοδύναμος Θεὸς να χαρίζει πλούσια την ευλογία του προς τον Καθηγούμενο της Ι. Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ και την συνοδεία του, προς δόξαν Θεού και ενίσχυσιν του αγωνιζομένου και δοκιμαζομένου λαού μας.
Ο Αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου Πρωτοπρεσβύτερος Ευστάθιος Μεταξής |
|
αναρτήθηκε στις 17 Φεβ 2018, 8:12 π.μ. από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου
[
ενημερώθηκε 17 Φεβ 2018, 8:12 π.μ.
]
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ: Oι κατανυκτικοί Εσπερινοί τελούνται κάθε Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Το απόγευμα της Κυριακής της Τυροφάγου τελείται ο Κατανυκτικός
Εσπερινός της Συγνώμης. Κατανυκτικός λέγεται, διότι ψάλλονται
κατανυκτικά τροπάρια από το Τριώδιο, που το περιεχόμενό τους
διαποτίζεται από βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητας, πένθος, συντριβή,
μετάνοια και θερμή ικεσία για άφεση αμαρτιών.
Εσπερινός Συγνώμης λέγεται, αυτός μόνον, από τους κατανυκτικούς,
διότι στο τέλος της ακολουθίας ο λαός ασπάζεται το Ευαγγέλιο ζητώντας
από τον Ιερέα συγγνώμη και στη συνέχεια και μεταξύ τους, ώστε
συχωρεμένοι να αρχίσουν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Πρόκειται για μια ωραία
συνήθεια, που διατηρείται σε πολλές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της
Ελλάδος
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Εσπερινών αυτών είναι ότι μετά την Είσοδο
και το «Εσπέρας Προκείμενον», αλλάζει ο διάκοσμος της Αγίας Τραπέζης
και η στολή του Ιερέως. Από πασχαλινή, λόγω της Κυριακής, γίνεται
πένθιμη, λόγω της Τεσσαρακοστής (αλλάζουν τα λευκά με πορφυρά – έφ’ όσον
τον Χριστό δεν Τον πενθούμε ως άνθρωπο, άλλ’ ως Βασιλέα Θεό).
Στο τέλος του Εσπερινού ψάλλονται τα τροπάρια «Θεοτόκε Παρθένε…»,
«Βαπτιστά του Χριστού…» κ.λπ. και κατακλείονται με την ευχή του Οσίου
Έφραίμ του Σύρου:
«Κύριε καί Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας
και άργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι, Κύριε, Βασιλεύ,
δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου
ότι εύλογητός ει εις τους αίώνας των αιώνων. Αμήν»
Λέγοντας την, κάνουμε και τρεις μεγάλες μετάνοιες. Ακολουθούν δώδεκα
μικρές, ενώ λέμε μυστικώς το: «Ο Θεός ίλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και στο
τέλος επαναλαμβάνεται το: «Ναί Κύριε, Βασιλεύ…» κάνοντας και τετάρτη
μεγάλη μετάνοια. |
|
