Πρός
τόν κ. Μαρίνον Ὀρφανόν
Δημοσιογράφον τῆς Ἐφημερίδος
<< Ε Μ Π Ρ Ο Σ >>

Εἰς ἀπάντησιν ἄρθρου σας στήν Ἐφημερίδα << ΕΜΠΡΟΣ >> τῆς 31ῃς Μαϊου 2017 στήν 1ῃ σελίδα σχετικά μετά Φιλανθρωπικά Ἱδρύματα Πλωμαρίου καί μέ τόν τίτλον << Ὑπάρχει χάσμα μέ φόντο τήν διαχείρηση τους >> ὀφείλω νά σᾶς πληροφορήσω ὡς καί τούς ἀνανῶστες σας, δι’αὐτό καί ζητῶ νά τό δημοσιεύσητε στήν 1ῃ σελίδα τοῦ <<ΕΜΠΡΟΣ >>.

α) Μέ βάση τό Καταστατικόν τῶν Φ.Ι.Π., Πρόεδρος τοῦ Δ. Σ. εἶναι ὁ Μητροπολίτης Μυτιλήνης.

β) Ὁ Ἀντιδήμαρχος ἐξελέγη πρίν τρία ( 3 ) χρόνια ὡς καί τά λοιπά Μέλη τοῦ Συμβουλίου, ἑπομένως δέν εἶναι ἰσόβια Μέλη τοῦ Δ. Σ., πλήν τῆς νῦν Προέδρου Πλωμαρίου ἡ ὁποία προτείνεται ἀπό τόν Δήμο Λέσβου.

γ) Μέ βάση αὐτά τά δύο ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι αὐτό πού γράφεται ὅτι ὑπάρχει << χάσμα μέ φόντο τήν διαχείρηση τους >> δέν ἀφορά τήν Ἐκκλησίαν καί τόν Μητροπολίτην ἀλλά τόν Ἀντιδήμαρχον.

δ) Δέν γνωρίζετε ὅτι ὁ Ἀντιδήμαρχος ὡς Ἀντιπρόεδρος τῶν Φ.Ι.Π. ἐκάλεσε τόν Πρόεδρο σέ Συνεδρίαση, ἑνῶ ὡς γνωρίζεται ὁ Πρόεδρος καλεῖ τά Μέλη σέ Συνεδρίαση ὡς δηλοῦται στό Καταστατικό.

ε) Ἡ Ταμίας στό Δ. Σ. χωρίς ἀπόφαση τοῦ Δ. Σ. καί ὑπογραφή δική μου ἀνέλαβε καί μετέφερε τά χρήματα.

στ) Μέ τόν Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο μου Πρωτοπρ. π. Εὐστάθιο Μεταξῆ καί ἐκλεγμένο Μέλος τοῦ Δ. Σ., προφορικά παρεκάλεσα νά κάνουν τά δέοντα γιά τήν ἐκμίσθωσιν τοῦ ἐλαιοκάρπου καί μάλιστα καί ἐγγράφως παρήγγειλα διά τήν ἑνοικίασιν τοῦ ἐλαιοκάρπου χωρίς νά κανούν τίποτα ἀπολύτως.

ζ) Ὅταν ἐξελέγη τό νέον Δ. Σ. πρίν μία τριετίαν ὁ π. Εὐστάθιος ἔδωσε εἰς ὅλα τά Μέλη κλειδί τοῦ Γραφείου ὅταν ὅμως μέ εἰσήγηση τοῦ Ἀντιδημάρχου ἄλλαξαν Γραφεῖο δέν μοῦ παρέδωσαν τό κλειδί τοῦ Γραφείου οὔτε στόν π. Εὐστάθιο, ἐνῶ τά ὑπόλοιπα Μέλη εἶχαν τό δικαίωμα νά εἰσέρχονται στό νέο Γραφεῖο.

η) Ἡ προκήρυξη διά την τακτική συνέλευσιν τοῦ Ἀδελφάτου ἔγινε σύμφωνα μέ τό ἄρθρον 6 τοῦ Καταστατικοῦ τῶν Φ.Ι.Π.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι τά Φ.Ι.Π. δέν εἶναι << τσιφλίκι μας >> ὅπως γράφετε ἀλλά << τσιφλίκι > ἄλλων γιά ἰδίους σκοπούς.

Τό Ἵδρυμα μέχρι σήμερα προσέφερε πολλά στούς ἀνθρώπους τοῦ Πλωμαρίου καί τῆς περιφερείας καί θά συνεχίσει νά προσφέρει ὅπως ὅλα τά Ἱδρυμάτα μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Μυτιλήνης Ι Α Κ Ω Β Ο Σ

• Γιώργος Θεοχάρης
  
  

Με αφορμή το Ψυχοσάββατο-Ο κλήρος όλων των ανθρώπων της γής, κλήρος αναπόφευκτος, είναι ό θάνατος. Τον φοβόμαστε ως τον πιο άσπονδο εχθρό μας. Τα θύματα του τα κλαίμε πικρά. Ωστόσο ζούμε σαν να μην υπήρχε θάνατος, ζούμε σαν να είμαστε αιώνιοι πάνω στη γη.

Τάφε μου! Γιατί σε ξεχνώ;

Εσύ με περιμένεις. Περιμένεις να γίνω ό κάτοικος σου. Και θα γίνω. Γιατί, λοιπόν, σε ξεχνώ και ζω σαν να περιμένεις κάθε άλλον άνθρωπο έκτος από μένα.
Η αμαρτία μού στέρησε και μού στερεί τη γνώση και την αίσθηση κάθε αλήθειας. Μού κλέβει, μού αρπάζει από τον νου τη μνήμη του θανάτου, τού τελευταίου και συνάμα τού πιο σημαντικού και τού πιο βέβαιου γεγονότος της ζωής τού άνθρωπου.
Για να θυμόμαστε τον θάνατο, πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές τού Χριστού. Με τις εντολές τού Χριστού ο νους και η καρδιά καθαρίζονται, νεκρώνονται για τον κόσμο και αναζωογονούνται για τον Κύριο. Ο νους, όσο απαλλάσσεται από τούς κακούς ή και απλώς μάταιους λογισμούς, τόσο συλλογίζεται τον θάνατο.

Η καρδιά, όσο απαλλάσσεται από τα πάθη, τόσο τον προαισθάνεται. Και ο νους και η καρδιά, όσο απομακρύνονται από τον αμαρτωλό κόσμο, τόσο στρέφονται προς την αιωνιότητα όσο αγαπούν τον Χριστό, τόσο ποθούν να βρεθούν κοντά Του, μολονότι, έχοντας συναίσθηση τού μεγαλείου τού Θεού και της δικής τους αμαρτωλότητας, αναλογίζονται με τρόμο την ώρα τού θανάτου. Φοβερός παρουσιάζεται μπροστά τους ό θάνατος μαζί με τον αγώνα του. Τον ποθούν, ωστόσο, για να λυτρωθούν από την επίγεια αιχμαλωσία.
Αν εμείς δεν μπορούμε να ποθούμε τον θάνατο λόγω της ψυχρότητας μας απέναντι στον Χριστό και της αγάπης μας προς τα φθαρτά, ας χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστο τη μνήμη τού θανάτου σαν ένα πικρό φάρμακο ενάντια στην αμαρτωλότητα μας. Γιατί ή ψυχή, όταν οικειωθεί τη μνήμη τού θανάτου, διαλύει τη φιλία της με την αμαρτία και απομακρύνεται απ’ όλες τις αμαρτωλές απολαύσεις.

Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν με υπακούτε. Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν με βλέπετε.

Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν με ακολουθείτε.

Με ονομαζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν με επιθυμείτε.

Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν με συμβουλεύεστε.

Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν με πιστεύετε.

Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν με εμπιστεύεστε.

Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν γίνεστε παιδιά μου.

Με ονομάζετε ΣΩΤΗΡΑ, αλλά δεν θέλετε τη σωτήρια σας.

ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑ

Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ’ τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης.                         Μιάν ήµέρα τό λοιπόν, όπου βρέθηκε στό χωριό γιά τίς δουλειές του, πήγε νά άνάψη ενα κερί στήν εκκλτισιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος καί καλής ψυχής άνθρωπος. Εκεί µιλούσεν ό παπάς στούς χωριανούς του καί τούς έλεγε τό κήρυγµα γιά τόν ίσιον δρόµο του Θεού, πού πάει ολόισια στόν Παράδεισον, αν δέν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά.

Πρέπει νά τραβούµεν ίσια καί νά είµαστε συµπονετικοί γιά κάθε άνθρωπον, όταν εχει τήν ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρη δες καί νά έλεούµε, γιατί τό ίδιο κάνει καί ο Θεός καί έλεεί τόν κόσµον όλον γιά νά ζη καί νά πορεύεται. Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός τό ίδιο, τόν συµπαθα πολύ καί τόν παίρνει στόν Παράδεισον, όπου είναι ή ζωή µεγαλείο άτελείωτον! «Ετσι τά έλεγεν ο παπάς κι ετσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην µου. Ή Έκκλησία δέν λέγει ποτέ της ψέµατα καί γιατί νά τά πη, µαθές;

‘Όλοι ακούγαµε τόν άπλοϊκόν τσοµπάνο, πού µιλούσε µέ τόν δικό του παραστατικόν τρόπο καί κάθε λίγο σκούπιζε τά µουστάκια του, άγνωστον γιατί, καί δέν εδειχνε δυσκολία στό νά έκφραστή αυθόρµητα καί νά πη τήν πίστη του. Ό φίλος µου, πού είχε ένθουσιασθή, ρώτησε, συντοµεύοντας τήν µικρή παύση στήν διήγηση του Προκόπη:

– Καί µετά τί έγινε: Πως πήγε στόν Παράδεισον;

– ‘Όταν γύρισε στό καλύβι του, τό είπε στήν γυναίκα του χαρούµενος αυτό τό ευχάριστο µαντάτο καί της είπε πώς θά πάει τήν άλλη µέρα νά συναντήση τόν Θεό. ‘Ετσι κι έγινε.

Τήν άλλη µέρα πηρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε τήν κυρά του καί ξεκίνησε γιά τόν Παράδεισο. Πήρε τόν ίσιον δρόµο καί προχωρούσε ανάµεσα στά χωράφια, χωρίς νά στρίβη δεξιά τι αριστερά, όπως είπεν ο παπάς καί τό βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο καί συνέχισε τήν άλλη µέρα τόν ίσιο δρόµο γιά τόν Παράδεισο.

Εφαγε καί τό ψωµοτύρι, που είχε µαζί του καί συνέχισε καί τήν τρίτη µέρα καί τήν τέταρτη. Τό ένα βουνό ανέβαινε, τό άλλο κατέβαινε. Τήν πέµπτη µέρα πεί νασε πολύ καί σκέφτηκε τί νά κάνη καί που νά βρη τροφή. Κι όταν άνέβηκε τό βουνό, πού ηταν µπροστά του, είδε στήν απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. ‘Έσυρε λοιπόν καί πήγε. Χτύπησε τήν πόρτα καί ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς τό Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στόν δρόµο του. Τόν βάλανε λοιπόν µέσα στήν εκκλησιά του Μοναστηριού νά περιµένη, ώσπου νά του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τίς εικόνες καί τίς θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, όλοζώντανες. Μόνο, πού δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε τό µάτι του καί εΙδε στόν σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο καί µατωµένον τόν Χριστό, άναφώνησε:

– Ωχου, τό παλληκάρι, τό λαβώσανε οί άτιµοι! Ωχου καί τόν έχουν κρεµασµένον ακόµα!

– Τήν ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του εφερε λίγα φαγώσιµα, τά βαλε πάνω στον πάγκο καί τούπε νά φάη, συνέχισε ο Προκόπης.Ό καλόγερος όµως µπαίνοντας τόν άκουσε, πού µιλούσε στόν σταυρωµένον καί τόν ρώτησε:

Μιλούσες µέ κανέναν, άδερφέ; Ό Μαυρογένης, πού υποψιάστηκε τόν καλόγερον, πώς είναι απ’ αύτούς, πού τόν σταυρώσανε, δέν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στόν σταυρωµένον:

– Έ, παλληκάρι! Μπορείς νά κατεβη; από κεί πάνω, νά ‘ρθης νά φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θές νά ‘ρθώ νά σέ κατεβάσω εγώ;

– Οχι. Μπορώ καί µόνος µου νά κατέβω. Ερχοµαι.

– Κατέβηκε τό λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης τήν άφήγησή του, καθησε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µέ τόν τσοµπάνο. ‘Εκείνος τούπε νά τόν πάρη µαζί του, τώρα πού πάει νά συναντήσει τόν Θεό.

Θέλεις νά σέ πάρω κι εσένα; Ό Θεός είναι καλός καί θά σε λυπηθή καί θά σέ βάλη καί σένα στόν Παράδεισο. Εγώ γι’ αυτό πάω στόν Θεό. ‘Ερχεσαι µαζί µου; Δέν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν’ άποκριθή, γιατί ακούστηκε νά ερχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στόν σταυρό κι έµεινε µέ ανοιγµένα χέρια.

– Τώρα µή µου πης πώς δέν µίλαγες µέ κανέναν. Σ’ ακουσα µέ τά ίδια µου τ’ αυτιά. Λέγε µέ ποιόν µιλούσες;

– Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στήν αρχή, δίστασε καί στό τέλος είπε στόν καλόγερο πώς μιλούσε μέ τό κρεμασμένο αυτό παλληκάρι, πού τό λυπήθηκε καί τό κάλεσε νά φάνε μαζί τό βρισκάμενο. Καί είπε στόν καλόγερο:

– Μή μέ μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω νά πάω στόν Παράδεισο καί ό παπάς του χωριού μας είπε νά πάρουμε τόν ίσιο δρόμο καί νά είμαστε ψυχοπονιάρηδα;

Κατάλαβες; Τό λυπήθηκα λοιπόν τό παλληκάρι καί τό κάλεσα νά πάρη κι αυτό μιά μπουκιά ψωμί. Κακό εκανα;

– ‘Οχι, όχι, καλά εκανες καί πάντα νά συμπονας τούς άναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ό καλόγερος μέ τά όσα του είπε ό τσομπανος. Κι ετρεξε καί τά φανέρωσε όλα στόν Ήγούμενό του.

Ύστερα, λέγει η ιστορία, φτάσανε όλοι οί καλόγεροι μέ τόν Ήγούμενο στήν εκκλησιά καί βάλανε μετάνοια στόν τσομπανο, πού έφαγε μαζί με τόν Σταυρωμένο Χριστό καί τόν παρακαλέσανε νά πει καμμιά καλή κουβέντα καί γι’ αύτούς, όταν συναντήσει τόν Θεό.

– Άμα τόν δω τόν Θεό, θά του πω καί γιά σας, αλλά γιατί τό κρατατε σταυρωμένο τό παλληκάρι; Τί σας εκανε; Κατεβάστε το νά φάη καί νά ντυθη, πού είναι όλόγυμνος καί πληγωμένος. Κι αν δέν τόν θέλετε έσεις εδώ, τόν παίρνω εγώ μαζί μου.

– Έκείνοι κοκκαλώσανε απ’ τήν καλωσύνη καί τήν αθωότητα τοϋ Μαυρογένη καί, άφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τόν συνόδεψαν κάμποσο στόν ίσιο δρόμο. πού ακολουθούσε κι όταν έκείνος απομακρύνθηκε, τόν βλέπανε πού δέν πάταγε στήν γη, αλλά περπατούσε στόν αέρα μέχρι, πού χάθηκε απ’ τά μάτια τους.

Αυτός ό καλός άνθρωπος γιά μένα θά πήγε στόν Παράδεισο τό δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τούς πονεμένους, όπως κάνει κι ό Θεός. Έγώ γράμματα δέν ξέρω γιά νά τά πώ πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τόν παππού μου τόν Χαραλάμπη, πού έλεγε πώς ό,τι κάνεις σ’ αυτήν τήν ζωή τά ίδια θά σου κάνουνε κι εσένα στήν άλλη. Κι αυτό τό πιστεύω. Αυτή εναι n Ιστορία, πού άκουσα.

Από το βιβλίο του Π.μ.Σωτήρχου «Οι εραστές του παραδείσου»

Μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός ιερέως γιατρού, μέλους της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης. Το περιστατικό συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη και γιατρό. Το 1976 αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή Αθηνών, και το 1978 χειροτονήθηκε κληρικός.

Το 1992 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, και το 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι και ο πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος της Ακαδημίας Επιστημών.
Στις 19.2.01 σε πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και μελών της Κυβέρνησης, του απονεμήθηκε πλατινένιος κότινος για τις υπηρεσίες του στον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος…

«Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστη και διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας…
Μέσα από ένα σύννεφο έβλεπα και άκουγα τα συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου…
Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στο 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν και επιεικής στην κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο Υγεία, και με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μού δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους…
Τούς άκουγα να μού δίνουν ζωή μόνο 2% !… «Θα κάνουμε ότι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι…»
Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος… Έκανα με κόπο τον σταυρό μου και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη… » Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄ εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου…» !

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός και ολοζώντανος !
«Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι ! » Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου, και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου !…
Σε λίγο ήλθε ο καθηγητής Μπελένης. » Ας προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά «. Και πράγματι πήγανε ! Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού πού το οδηγούσε ο Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι’ αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή πού είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου. Και σήμερα, όχι για πρώτη φορά, ήλθα και πάλι εδώ, στο πανελλήνιο προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Μανταμάδο της Λέσβου, για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο του Θεού Μιχαήλ, για την σωτηρία μου…»

(απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας «Ο Ταξιάρχης «, τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου).

Της Γιάννας Κουλουμπή

Την μεγάλη τιμή να φιλοξενεί για δύο μέρες μία εμβληματική μορφή της Δημοκρατίας μας έχει η Κεφαλλονιά, αφού μετά από πρόσκληση του πολιτιστικού συλλόγου “Ιόνιος” και της ομάδας “Απανταχού Ελληνισμός” βρίσκεται στο νησί ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και επίτιμος πανεπιστημιακός διδάκτωρ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Πατρών, κ. Μανώλης Γλέζος.

Σκοπός της επίσκεψης αυτής είναι η πραγματοποίηση δύο ομιλιών με θέμα τις γερμανικές αποζημιώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.

Η πρώτη ομιλία πραγματοποιήθηκε ήδη, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Θεάτρου “Ο Κέφαλος”, παρουσία πολιτικών αρχόντων του τόπου, απλών πολιτών, δημοσιογράφων, αλλά και του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κ. Δημητρίου.

Ο κ. Γλέζος, ανάμεσα στα όσα ανέφερε για τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, δεν παρέλειψε να κάνει αναφορά στη μοναδικότητα του ελληνικού λαού, ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει την ελληνικότητά του παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους.

Σε αυτό, όπως είπε, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο τέσσερις λόγοι, η ελληνική γλώσσα, οι λαϊκές συνελεύσεις, η ελληνική χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία και το αίσθημα της αντίστασης του ελληνικού λαού.

Ιδιαίτερα πάντως εστίασε στο ρόλο της Εκκλησίας μας, λέγοντας πως η ελληνική χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε όλα τα χρόνια στο πλευρό του ελληνικού λαού, ενώ χαρακτήρισε “ανιστόρητα” τα όσα αναφέρθηκαν πριν λίγο καιρό για αυτό το θέμα από τον κ. Φίλη.

Ο κ. Γλέζος, αξίζει να σημειωθεί, πως ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος, ενώ έκανε και χιούμορ λίγο πριν αναφερθεί στον τέταρτο λόγο διατήρησης της ελληνικότητας του ελληνικού λαού. Το βίντεο είναι χαρακτηριστικό…

Σημείωση: Να υπενθυμίσουμε ότι αύριο στις 10:00 έχει προγραμματιστεί η δεύτερη ομιλία του, ενώ στις 12:30 θα ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης του δήμου Κεφαλλονιάς.

Tου Πρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου
Είναι νομίζω επιβεβλημένο να αντιπαραβάλλουμε την ζωή μας σήμερα, τα πιστεύω μας, με την ζωή και τα πιστεύω των ηρώων της Πατρίδας μας διότι έχει λεχθεί από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ότι «χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα στην ζωή σας» και τα χείλι του Κυρίου μας δεν ψεύδονται ποτέ.