Επικαιρότητα
Ο Κύριος μου και ο Θεός μου !
Πριν
από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου
Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του
επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες
μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες.
Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι
βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού
υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.
«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών.
Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80
περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που
είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς
αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και
πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα
για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του
ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος
ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για
να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα
Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»
Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους
αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και
την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο
που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο
από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον
συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε
μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.
– Σκάσε, επί τέλους! σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»!
Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας
βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…
Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι
στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει
από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή
δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς,
θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστής καλά, κι εσύ και το
σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί
την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει
για τη Βασιλεία των ουρανών».
Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς
και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να
φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό ούτε σ’
αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι
τις τελευταίες του λέξεις:
-Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα
ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με
σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!
Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα
«παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα
«όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».
Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια
«Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί».
Κατόπιν σιγοέψαλλε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου
αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το
σημείο του σταυρού.
Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄
ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου.
Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια
του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο
στήθος του και εκοιμήθη!
Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι
και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο
άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το
δωμάτιο άλλα και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε
ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν,
έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή
μυρωδιά.
Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό και φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από
τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα
μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη
γυναίκα μου, με τους συγγενείς και τους φίλους, και τους φώναζα και τους
έλεγα:
– Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους;
Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία; Γιατί δεν μου είπατε ότι
υπάρχει Θεός και υπάρχει και θάνατος και κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθεί
από το σώμα για να δώσει τον λόγο της; Γιατί με σπρώξατε με την
συμπεριφορά σας στην αθεΐα και στον μαρξισμό; Εσείς με μάθατε να
βλαστημώ, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες
ψέματα, να αδικώ, να πορνεύω…
Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργο. |
Χριστός Ἀνέστη
Καί τό πρωΐ
«Χριστός Ἀνέστη»
καί τό μεσημέρι «Χριστός Ἀνέστη»
καί τό βράδυ
«Χριστός Ἀνέστη»…
Χαρά στούς ἀνθρώπους πού θά ‘θελαν νά κρατήσουν γιά 40 ἡμέρες τό «Χριστός Ἀνέστη»,
γιά νά ὑπενθυμίζουνε καί στούς ἄλλους.
Ο Σατανάς έβλεπε την ανθρωπότητα του Χριστού που Σταύρωσε,
δεν έβλεπε όμως την θεότητα του Χριστού.
Ο Σατανάς έβλεπε τη Σταύρωση του Χριστού, αλλά δεν έβλεπε την Ανάσταση,
που είναι το ”Βατερλό” του, αφού συντρίφτηκε η κεφαλή του.
Γι’ αυτό ο διάβολος μισεί την υπόθεση της Αναστάσεως του Χριστού
και φροντίζει να μην γίνεται λόγος περί Αναστάσεως
και να αντικαθίσταται η ευχή: «Χριστός Ανέστη» με τα: “Χρόνια πολλά”.
Αν για παράδειγμα πεις σε έναν αιρετικό: «Χριστός Ανέστη»,
το μόνο που δεν θα σου πει είναι ”Αληθώς Ανέστη!”.
Θα σου πει
«Χρόνια πολλά».
Γιατί;
Γιατί δεν θέλουνε τον Χριστό…
Εμείς ντρεπόμαστε να πούμε «Χριστός Ανέστη»
και λέμε «Χρόνια πολλά»,
χωρίς να γνωρίζουμε οι δυστυχείς,
ότι χωρίς τον Χριστό,«Χρόνια πολλά» δεν υπάρχουνε.
Εάν ο Χριστός δεν Ανέστη,που θα πάμε;
Που πηγαίνανε οι άνθρωποι τόσες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού;
Πηγαίνανε στον Άδη.
Από τότε που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο,που πάνε οι άνθρωποι;
Αν θέλουν πάνε στον Άδη.Τότε πηγαίνανε, αναγκαστικά στον Άδη.
Θέλανε δεν θέλανε. Σήμερα δεν πάνε στον Άδη,αν δεν θέλουν.
Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν το
«Χριστός Ανέστη» εις χρήσιν για 40 ολόκληρες μέρες.
Είχε αποσυρθεί η «καλημέρα»,
είχε αποσυρθεί η «καλησπέρα»,
το «χαίρετε»
και το «καληνύχτα»… αυτά είχανε αποσυρθεί, είχανε αντικατασταθεί!
Επί 40 ολόκληρες ημέρες ο χαιρετισμός ήταν «Χριστός Ανέστη».
Και το πρωΐ
«Χριστός Ανέστη»
και το μεσημέρι «Χριστός Ανέστη»
και το βράδυ
«Χριστός Ανέστη».
Δυστυχώς σήμερα ξεθωριάσανε αυτοί οι ωραίοι θεσμοί,
οι διδακτικοί και δεν ακούγεται από πολλούς,
ούτε ανήμερα το Πάσχα, το«Χριστός Ανέστη»!
Χαρά στους ανθρώπους που θα ‘θελαν να κρατήσουν για 40 ημέρες
το «Χριστός Ανέστη»,
για να υπενθυμίζουνε και στους άλλους.
ΟΤΙ ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. |
Αγία Μαρία η Αιγύπτια: H ενσάρκωση της μετάνοιας
Απαράδεκτη αδικία
Λίγο πριν κοιμηθείς, σκέψου…
Μην κρίνετε…
Μια διδακτική ιστορία από το Περιβόλι της Παναγίας.Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο όρος , για να γίνη Μοναχός.Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά. Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό: Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ’ ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε: «Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι’ αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση» Τότε εγώ του λέω: «Για κοίταξε, ανάμεσα σ’ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως» Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει : «Όχι , δεν υπάρχει» «Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε» Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα: «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο» Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. |
Στον Ιορδάνη Ποταμό! Εδώ που βαφτίστηκε ο Χριστός από τον Άγιο Ιωάννη (ΒΙΝΤΕΟ)
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ: Η βάφτιση του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό έχει σφραγίσει την περιοχή , όπως ακριβώς συνέβη και με τα υπόλοιπα μέρη της Αγίας Γης από όπου πέρασε ο Ιησούς ή δραστηριοποιήθηκε.Καθ όλη την διάρκεια του έτους αλλά ειδικά την ημέρα της ανάμνησης της μεγάλης αυτής στιγμής της Ορθοδοξίας, πλήθος κόσμου έρχεται στο σημείο της βάφτισης να ευλογηθεί και να βαφτιστεί. Ο αγιοταφίτης Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ Ησύχιος μας μιλά για την ιστορία στο σημείο της βάφτισης και εξηγεί τα θεϊκά σημάδια που σύμφωνα με τις γραφές συνέβησαν κατά την διάρκεια της βάφτισης. Τα νερά του ποταμού εγύρισαν ωπίσω Το Άγιο Πνεύμα ως περιστερά κάθισε στο κεφάλι του Ιησού Κάθε χρόνο την ώρα της Θείας Τελετής ως ανάμνησης του γεγονότος , από την αγιοταφική αδελφότητα , του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τα νερά του ποταμού αλλάζουν πλεύση ενώ χιλιάδες κόσμου παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν. |
«Η Αγάπη πάντα μένει και υπάρχει εν τη Αληθεία»
![]() Αγάπη: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μή λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.Πολλά έχων υμίν γράφειν, ουκ ηβουλήθην δια χάρτου και μέλανος, αλλά ελπίζω ελθείν προς υμάς και στόμα προς στόμα λαλήσαι, ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη. Ασπάζεταί σε τα τέκνα της αδελφής σου της εκλεκτής· αμήν» (Β’ ΙΩΑΝ. 10-13). Ας στρέψουμε όλη μας την προσοχή σ’ αυτά τα λόγια, επειδή τα λέει ο απόστολος της Αγάπης, που είναι και απόστολος της Αλήθειας. Η Αγάπη πάντα μένει και υπάρχει εν τη Αληθεία· χωρίς την Αλήθεια πέφτει και καταρρέει. Στην αγάπη για την Αλήθεια βρίσκεται κι όλος ο ζήλος του για την Αλήθεια. Η δε αγάπη για την Αλήθεια και ο ζήλος για την Αλήθεια είναι μέχρι τελειότητος προσωποποιημένες στον άγιο Θεολόγο. Ταυτόχρονα είναι ο μεγαλύτερος Βρονταίος της καινοδιαθηκικής Αλήθειας και Αγάπης. Στην χριστοφιλία του πλήρως ένωσε την τέλεια θεϊκή Αγάπη με την τέλεια θεϊκή Αλήθεια. Ακριβώς γι’ αυτό ο παντογνώστης Κύριος εκ των προτέρων τον ονόμασε Βοανεργές. Κι αυτό το νέο του όνομα, με το οποίο τον ονόμασε ο ίδιος ο Κύριος, ο άγιος Υιός της Βροντής το δικαίωσε πλήρως. Από την συνάντηση μ’ αυτόν, τον τόσο ιδιαίτερο Απόστολο, πρέπει στις ψυχές των ανθρώπων να γεννιόταν και απείρως να διαχεόταν κάποια εξαιρετική χαρά και εξαιρετικός ενθουσιασμός. (Ερμηνεία των επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου από τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, εκδ. «Εν πλω») |
Αυτό θα δούμε την ώρα του θανάτου μας
![]() Έρχεται ο Αρχάγγελος και ποτίζει και από την πίκρα η ψυχή εξέρχεται. Γι’ αυτό βλέπουμε και καταπίνει ο ετοιμοθάνατος, γι’ αυτό βλέπουμε και δακρύζει, γι’ αυτό βλέπουμε το απλανές βλέμμα του ετοιμοθάνατου. Δεν έχει έλεγχο του περιβάλλοντος, αυτός βλέπει άλλα. Τα μάτια χάνουνε τη φυσικότητα. Είναι ανοιχτά, αλλά βλέπουνε τα από μέσα μάτια, βλέπουν τους αγγέλους, βλέπουν τους δαίμονες. Και βλέπουμε να δακρύζουν… γιατί δακρύζουν; Ικετεύει η ψυχή εκείνη την ώρα, εκεί μιλούν οι άνθρωποι, αυτός όχι. Αυτόν τον θάνατο όλοι θα τον περάσουμε μηδενός εξαιρουμένου. Επομένως όλοι τώρα χαιρόμαστε, γελάμε, κάνουμε, φτιάχνουμε, αλλ’ όμως θα έρθει η ώρα αυτή. Λοιπόν, ας ετοιμαζόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον συνειδητά τον θάνατο. Να έχουμε τη συνείδηση να μη μας κατηγορεί δυνατά. Θα φύγουμε πάλι με πταίσματα, δεν θα είμαστε λευκή περιστερά, αλλά αυτά που θα έχουμε να μην είναι αυτά που θα μας βουλιάξουν. Διότι θα έχουμε και αντιστάθμισμα, θα έχουμε και καλά έργα, τα οποία να είναι δυνατά, τα οποία θα τεθούν στο άλλο μέρος της πλάστιγγος κι έτσι να υπερακοντίσουν τα αμαρτήματα τα απλά, διότι τα άλλα θα τα έχουμε ξεκαθαρίσει με το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Θα έχουν φύγει, θα είναι τα απλά, τα οποία τα έχει και ο άγιος άνθρωπος. Και μια σκέψη, και ο θυμός είναι αμάρτημα, «το εκ συναρπαγής ουκ αφαιρεί την αγιότητα του ανθρώπου». Υπάρχουν αμαρτήματα που είναι τόσο ελαφρά και δεν προσβάλουν την αγιότητα ενός αγίου ανθρώπου, αλλά απλώς επιτρέπονται από τον Θεό για να τον κρατάει τον άγιο στην ταπείνωση. Διότι καμία αρετή δεν τελειώνεται μέχρι τέλους. Η μετάνοια ποτέ δεν τελειώνει, αλλά πάντα είναι ανοιχτή, γιατί είναι άνθρωπος κι ενδέχεται να πέσει. Επομένως, επειδή αυτά όλα είναι αλήθειες αναντίρρητες, θεμελιωμένες μέσα στον λόγο του Θεού, πρέπει να μας γίνουν ζωή, να μας γίνουν πίστη, να μας γίνουν το μεγαλύτερο μέλημα της υπάρξεώς μας. Όπως τώρα έχουμε το πώς θα ζήσουμε, το πώς είναι τα παιδιά μας και η υγεία μας. Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, αυτό που θα με συνέχει είναι αν είμαι έτοιμος. Κι όπου βλέπετε ότι κάπου κουτσαίνετε, κάτι δεν πάει καλά, μην το αφήνετε, βάλετε φάρμακο να γίνει καλά. Διότι όλους κάπου πάει να μας πιάσει, κι όταν το δούμε, τα γόνατα έτοιμα στην προσευχή μετά δακρύων: «Κύριε, πρόφθασον, διόρθωσέ με σ’ αυτό, διόρθωσέ με σ’ εκείνο». Όταν δεν θα έχουμε βασικά σφάλματα –θανάσιμα αμαρτήματα–, τα πλημμελήματα και τα μη θανάσιμα δεν μας απειλούν άμεσα με τον κίνδυνο της κολάσεως. Διότι βοηθά η μετάνοια, τα καλά έργα, η Εκκλησία. (Απόσπασμα ομιλίας) Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, άρθρο «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», σελ. 178. |
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ
"Χθες βράδυ, την ώρα που πήγαινα στον ναό για την αγρυπνία, είδα σε μια άκρη έναν πατέρα με ένα παιδάκι σε αναπηρικό καροτσάκι. Πλησίασα, αγκάλιασα τον μικρό και τον φίλησα. «Είσαι ένας άγγελος, του είπα, το ξέρεις;». Και στον πατέρα του είπα: «Μεγάλη τιμή για σένα να υπηρετείς έναν άγγελο. Να χαίρεστε, γιατί θα πάτε και οι δύο στον Παράδεισο». Έλαμψαν από χαρά τα πρόσωπά τους, γιατί ένιωσαν την θεϊκή παρηγοριά. Αυτοί που διακονούν αρρώστους, αναπήρους κ.λπ. με αγάπη και υπομονή, αν έχουν αμαρτίες, σβήνουν τις αμαρτίες τους με την θυσία που κάνουν· αν δεν έχουν αμαρτίες, αγιάζονται." |